„Lokatorka” to film, który porusza kilka zagadnień związanych z tzw. dziką reprywatyzacją. Pokazuje mechanizmy, jakie stosowali czyściciele kamienic. Jednak przede wszystkim obraz skupia się na głośnej sprawie zabójstwa jednej z działaczek Warszawskiego Stowarzyszenia Lokatorów Jolanty Brzeskiej (chociaż w filmie jej personalia zostały zmienione). To film potrzebny, ale czy na pewno udany? Tutaj mam pewne wątpliwości.
„Lokatorka” to obraz inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. Słowo inspiracja jest tutaj najważniejsze. Zmieniono personalia wszystkich głównych postaci warszawskiej afery reprywatyzacyjnej. Początkowo główną bohaterką jest Janina Markowska (Sławomira Łozińska), lokatorka jednego z mieszkań znajdującego się w kamienicy, którą chce wyczyścić z zamieszkujących ją rodzin mało sympatyczny typ Edward Kowalski (Jacek Lenartowicz). Robi to przy pomocy swoich pomagierów Rakowicza (Tomasz Sapryk), administratora (Piotr Głowacki) oraz kolesia od czarnej roboty, co to i pralkę z okna wyrzuci czy też rozwali chodnik przed wejściem do klatki – Goduli (Tomasz Oświęcimski). Markowska nie chcę się poddać presji i nękaniu, aktywnie angażuje się w działania środowisk lokatorskich, przez co płaci najwyższą cenę. Jej spalone ciało zostaje znalezione w Lesie Kabackim.
W tym momencie obraz zaangażowany społecznie zmienia się w kryminał zbudowany wokół różnych teorii spiskowych.
Na pierwszy plan wysuwa się młoda niedoświadczona policjantka Anna Szerucka (Irena Melcer), która mocno angażuje się w rozwiązanie sprawy tego morderstwa. Oczywiście wpada w tryby wszechobecnego spisku oraz sieci powiązań pomiędzy sędziami, prokuratorami, politykami, policjantami, prawnikami itd. itd. A za wszystkie sznurki ciągnie największy skurczybąk – pułkownik Jan (Jan Frycz). No i następuje chaos.
Jak wiemy, sprawa morderstwa Brzeskiej nadal nie została rozwiązana.
Twórcy również nie wskazują wprost winnych jej zabójstwa. Przedstawiają nam za to kolejne teorie, kto i dlaczego mógł dopuścić się tej zbrodni. Robią to w sposób mało subtelny i kreatywny. Reżyserem filmu jest Michał Otłowski („Jeziorak”, „Diablo. Wyścig o wszystko”) i niestety nie udźwignął tematu. Film reklamowany jest jako obraz zbliżony do „Długu” Krzysztofa Krauze. Tyle tylko, że po obejrzeniu „Długu” widz był autentycznie wstrząśnięty i poruszony. Po obejrzeniu „Lokatorki” nie odczuwałem żadnych większych emocji. A temat śmierci Brzeskiej i dzikiej reprywatyzacji to przecież bardzo wstrząsająca historia. Niestety bliżej temu filmowi do „Banksterów” (chociaż na szczęście aż tak źle nie jest) niż obrazu, który złapie nas za gardła.
Warto jednak pochwalić kilka kreacji aktorskich.
Przede wszystkim bardzo ciekawie wypadła Sławomira Łozińska jako postać tytułowa. Jan Frycz po roli Daria w „Ślepnąc od świateł” to idealny czarny charakter – czyli bez niespodzianek bardzo dobrze zagrał tego najgorszego z najgorszych. Może warto jeszcze wspomnieć o niezłym Jacku Lenartowiczu. Z kolei dość nijako wypada Irena Melcer. Ta postać to zużyta wielokrotnie klisza. Losy Anny Szaruckiej śledzimy więc z totalną obojętnością.
„Lokatorka” to produkcja z niewykorzystanym potencjałem.
Twórcy postawili na banalne schematy: młoda, niedoświadczona policjantka walcząca z mafijnym układem, wszechobecna znieczulica i korupcja, osoby powiązane ze służbami specjalnymi sterujące wszystkimi działaniami. Ile razy można? Zdecydowanie ciekawiej byłoby po prostu skupić się na znanych faktach związanych z dziką reprywatyzacją czy też śmiercią Jolanty Brzeskiej, niż tworzyć kolejną produkcję w typie „Służb specjalnych” czy „Układu zamkniętego”.
Ta historia zdecydowanie zasługiwała na więcej niż tylko skrypt z afery reprywatyzacyjnej.
Podwyższę jednak ocenę za nieupolitycznienie tej historii oraz za pochylenie się nad tak trudnym temat. Filmów zaangażowanych społecznie powinno powstawać w Polsce więcej, nawet jeśli nie każdy będzie arcydziełem.
Ocena (w skali od 1 do 10): 6 kamienic
🏢🏢🏢🏢🏢🏢