Inhaler – „It Won’t Always Be Like This” [Recenzja]

Jasne, Elijah Hewson, syn jednego z najsłynniejszych liderów rocka wszech czasów, wygląda w teledyskach jak Bono z epoki płyty „War” U2, a jego chóralne zaśpiewy przywołują echa stadionowych i większych niż życie hymnów tej irlandzkiej grupy. Jednak czy to wada? Absolutnie nie! Pewne cechy fizyczne mogą być wrodzone, jednak drzemiącej w nim charyzmy nie da się nauczyć ani zrzucić na muzyczne geny. Trzeba ją w sobie mieć.

I umówmy się, mimo iż (podobnie jak również w tej recenzji) przy praktycznie każdej wzmiance o losach młodego zespołu pada pseudonim irlandzkiego zbawcy rocka, nie dla każdego nazwisko „Hewson” jest tak oczywiste. A i muzyczne wpływy i skojarzenia niekoniecznie krążą wokół muzyki U2. Członkowie Inhaler, którzy wśród swoich inspiracji wymieniają m.in. The Stone Roses, Joy Division czy Kings of Leon, czerpią z tego co im w duszach gra garściami i próbują po swojemu zdefiniować rocka na nowo. Z jakim skutkiem?

Tytułowy kawałek zanurzony jest w smakowitej fuzji nowofalowych wpływów, które najmocniej słychać w grze sekcji rytmicznej, solidnych gitarowych zagrywek oraz wpadających w ucho melodii, które przede wszystkim aż skrzą się od tego co na debiucie Inhaler jest najcenniejsze – młodzieńczej energii i wzniosłej atmosferze celebracji wspólnego grania młodych muzyków na pierwszej, wspólnej płycie, która niesie ich przez całe 45 minut krążka. Zresztą zespół nie zwalnia tempa i podbija stawkę z kapitalnie podbitym „My Honest Face”, które wydane na singlu rok temu nie tylko przedstawiło światu nowy obiecujący zespół, ale również zapewniło grupie pierwsze grono wiernych fanów, którzy dali porwać się zabójczo chwytliwej sile zespołu. Melodyjny i mocny bas, którego nie powstydziłby się sam Peter Hook, zapadające w pamięci niebanalne refreny i pełen pasji głos Elijah Hewsona, który przywołuje wokalną siłę swojego ojca z początków kariery, ale tylko w tym najlepszym i godnym podziwu aspekcie. Inhaler od samego początku „It Won’t Always Be Like This” zaznaczają swój teren i składają muzyczną obietnicę, której dotrzymują aż do samego końca. Takich celnych, rockowych strzałów jest tu bowiem więcej: przebojowe „Cheer Up Baby” czy kończące album „In My Sleep” to trafiające w sam środek tarczy natchnione rockery, które z nowoczesną produkcją łączą to co najlepsze w brzmieniu lat 80.

delikatne „Slide Out The Window” oraz melodyjne „My King Will Be Kind” z ciętym tekstem, ujawniające kolejne z wielu muzycznych oblicz zespołu. Jednym z najmocniejszych fragmentów płyty jest duszne i dojrzałe „A Night On The Floor”, gdzie Inhaler rozwijają skrzydła, by dać się ponieść instrumentalnym fantazjom i zamknąć usta wszystkim, którzy zarzucali im lekkie, chłopięce brzmienie. Nie chcę przesadzać, ale w tej kipiącej od emocji, jednocześnie intymnej i bardzo odsłaniającej różne odcienie ich muzyki kompozycji, Inhaler wzlatują najwyżej swoich twórczych możliwości. Z kolei rozbudowane, ponownie niesione przez dźwięki basu „Who’s Your Money On? (Plastic House)” to ciekawy eksperyment z mieszaniem stylów, gdzie spotykają się światy zarówno fantazyjnego ognia Red Hot Chili Peppers, jak i magia ulotnych pejzaży spod znaku The Cure, malowanych dźwiękami opadającej lekko niebiańskiej końcówki. I choć gdzieś pod koniec płyta traci trochę nerwu i zwartej formy, wraz ze zbędną miniaturką „Strange Time To Be Alive” oraz miałkim i pozbawionym polotu „Totally (szkoda, że na płycie zabrakło miejsca dla świetnego singla „We Have To Move On” z 2020 roku), pozostawia po sobie powiew świeżego, gitarowego orzeźwienia.

Za to pozostanie trwałą pamiątką tego, co trwa tylko chwilę i wydaje się być nieuchwytne – młodzieńczej energii i kipiącej w żyłach pasji, którą zespół zdaje się chcieć wykrzyczeć i podzielić się nią z każdym kto jest obok. Bo płytowy debiut ma się tylko raz. Życzę każdej młodej i pełnej marzeń kapeli, by był tak dobry jak w przypadku Inhaler.