Aby zrozumieć zamysł, koncepcję i sens filmu, należy wiedzieć dwie rzeczy: kim jest dla Neapolu Maradona oraz czym była tytułowa „Ręka Boga”. Włosi kochają piłkę nożną. Dla wielu jest jak religia. Kiedy w 1984 roku Argentyńczyk Diego Armando Maradona przechodził z FC Barcelony do neapolitańskiego klubu, jego mieszkańców ogarnęła nieprawdopodobna euforia. W jednej z wypowiedzi Sorrentino tak to określił: „Maradona nie przyjechał do Neapolu, on się Neapolowi objawił”. Dla mieszkańców tego włoskiego miasta Diego był i nadal jest Bogiem.

 

Jak wiadomo, jest to gol zdobyty nieprawidłowo, jednak został przez sędziego uznany. Argentyna wygrała 2:1, a po meczu, kiedy pytano Maradonę o tę bramkę, powiedział, że strzelił ją odrobinę swoją głową i odrobinę Ręką Boga. Od tego momentu status Maradony jako nadczłowieka w oczach neapolitańczyków urósł jeszcze bardziej. Wydarzenia w filmie Sorrentino rozpoczynają się w 1984 roku, tuż przed zakontraktowaniem Maradony do Napoli. Fabietto Schisa (Filippo Scotti) to nastolatek, który mieszka z rodzicami – ojcem Saverio (Toni Servillo), matką Marią (Teresa Saponangelo) oraz bratem Marchino (Marlon Joubert). Wiedzie on dość beztroskie życie, którymi głównymi elementami są uwielbienie swojego piłkarskiego idola oraz erotyczna fascynacja ciotką Patrizią (Luisa Ranieri). Jego rodzice to typowi neapolitańczycy – ludzie weseli, rodzinni, temperamentni. Spędzają czas na żartach z sąsiadów i spotkaniach rodzinnych. Są ogromnym wsparciem dla swoich synów. Mają też jednak swoje problemy, jak to w wielu włoskich rodzinach.

 

Cała sielanka kończy się, kiedy w 1986 roku, po wspomnianym przeze mnie Mundialu, dochodzi w rodzinie Schisa do ogromnej tragedii. Fabietto musi w tempie ekspresowym dojrzeć, następuje w nim przemiana, która całkowicie zmienia priorytety w jego życiu, a tytułowa „Ręka Boga” nabiera zupełnie innego znaczenia.

 

Reżyser nie biczuje jednak siebie i widzów. W pierwszej części historia przedstawiana jest w sposób, do jakiego Sorrentino przyzwyczaił nas w swoich wcześniejszych filmach. Ze sporą dawką humoru i miłości do ukazywanych bohaterów. Szczególnie że w jego rodzinie nie brakowało ekscentrycznych jednostek. W „The Hand of God” przepiękne są zdjęcia i pojedyncze kadry, za które odpowiada Daria D’Antonio. Można się delektować stroną wizualną tego dzieła, chociaż reżyser w ogromnym stopniu poskromił swoje barokowe zapędy, wszechobecne w jego poprzednich produkcjach. Sorrentino nie byłby sobą, gdyby jednak nie oddał hołdu swoim włoskim poprzednikom: Felliniemu, Zeffireliemu i Capuano. Zresztą to właśnie rozmowa głównego bohatera z tym ostatnim jest kulminacyjnym momentem całego filmu.