[Recenzja] Bisz – „Blady król”

Jarosław „Bisz” Jaruszewski znany szerokiej publiczności z… Stop! Otóż nie, popularność Bisza to nisza. Jak to się stało? Nie wiem. To jedna z tych tajemnic świata, której nigdy nie pojmę. Poeta, producent muzyczny, kulturoznawca, mąż i ojciec w jednej osobie, człowiek o niebywale wyostrzonym rozumieniu rzeczywistości i plastycznym języku, nie święci triumfów na miarę swego talentu. Ufam, że to kwestia czasu, bo jego ostatni album „Blady król” to skarbnica wszystkiego co najlepsze. Wprawdzie od 12 marca (dnia premiery albumu) minęło już trochę czasu, jednak nie odważyłabym się przekazać swoich wrażeń wcześniej, bo najgorsze co można zrobić, to ocenić płytę po pierwszym odsłuchu i wrzucić ją natychmiast do worów z serii podoba mi się lub też nie. Drodzy Państwo, w przypadku Bisza, nie tędy droga wiedzie.

Jakie emocje nami targają, to jest kwintesencja jego twórczości – odarcie się z anonimowości odczuć. „Blady król” nie jest pierwszym wydawnictwem w twórczości Bisza, dla mnie jednak do tej pory najważniejszym. Dziesięć utworów tworzących koncept album to niemal trzydzieści sześć minut doznań pod producencką batutą Macieja KOSY Kosickiego. Melancholijne, acz nie dekadenckie teksty przeplatają się w wewnętrznym buntem. Najbardziej cieszy fenomen ich interseksualności. Nie są to konstrukcje zamknięte, przechodzące obojętnie wobec dorobku kulturalnego, a tym bardziej przeobrażeń cywilizacyjnych. Mnogość odwołań, nawiązań i metatekstowość wymaga od odbiorcy nie tylko uwagi, ale i dobrego przygotowania do odbioru tekstów Bisza.

Jak sam Bisz przyznaje w wywiadzie dla Tygodnika Bydgoszcz: „Doświadczenie swoistego katharsis, było ideą przewodnią nowego materiału. Nie bez powodu pojawiają się na nim nawiązania do antyku, tragedii i losu rozumianego jako fatum. Już od dawna traktuję swoją artystyczną drogę jako swego rodzaju wiwisekcję – prawdziwego człowieka, ze wszystkimi jego blaskami i cieniami w zderzeniu ze współczesnością. Upiorem 'Bladego Króla’ jest świadomość klęski ideałów. Ważnym wątkiem nowej płyty jest rozprawianie się z kategoriami 'sukcesu’, 'bycia sobą’, 'wolności’ – które dla 'Wilka chodnikowego’ (pierwszy solowy album Bisza z 2012 roku – przyp. red.) były istotne, natomiast na nowej płycie zostają zdemaskowane jako fantazmaty.”

Pozostawię Was tylko z informacją, że poza poetyckim rapującym Biszem, batutą producencką KOSY, pięknie wchodzą wokalizy Moniki Fortuniak i wersy podśpiewywane przez Nemego z Młodów Wilków II edycji. Proszę Państwa! Nie ma nudy! Kończę ten tekst w skupieniu pisany (jako że „jedna litera, gdy źle ją postawisz cały sens zmienia”) w pochmurny wtorkowy poranek. Ludzie budzą się i niespiesznie sączą kawę. Rozklejają swe powieki – patrzą lecz nie widzą, jak świat wokół pędzi i „ma kreskę baterii”. A ja… „zamykam oczy, otwieram je w środku” i „jest mi taaaak przyziiiieeeemnie”.