English version below/Angielska wersja niżej !!!
Na swoim koncie mają 11 albumów, a na scenie występują od prawie 30 lat. Określa się ich legendą post-hardcore’u. 16.06. po raz pierwszy zawitają do Polski, występując w warszawskim klubie Niebo. O kim mowa? O amerykańskim zespole Thrice! W rozmowie z nami frontman Thrice, Dustin Kensrue, opowiedział o swoim procesie twórczym, walce z perfekcjonizmem, dojrzewaniu z zespołem i… byciu własnym krytykiem.
Natalia Glinka-Hebel: Pierwsze pytanie jest poniekąd nieuniknione. Jesteście na scenie od ponad 20 lat. W tym czasie wiele zespołów zdążyło powstać, a drugie tyle zakończyło swoją działalność. Zastanawiałam się, jak upływający czas wpływa na waszą muzykę.
Dustin Kensrue: To aż dziwne, że tworzymy już prawie 28 lat. Pamiętam zespoły, których słuchałem dorastając i myślałem, że to niezły kawał czasu. To surrealistyczne. Ale jesteśmy naprawdę wdzięczni, że możemy to robić dalej. Jeśli chodzi o wpływ czasu na naszą muzykę… Myślę, że w tym momencie to przede wszystkim sposób, w jaki jesteśmy w stanie pracować razem jako zespół, relacje, które trwają już tak długo i rzeczy, przez które razem przeszliśmy – mamy do siebie dużo zaufania, a to wpływa z kolei na to, co może się wydarzyć i co dzieje się muzycznie tam, gdzie w przeszłości trafilibyśmy na blokadę, jak coś w stylu „o rany, miałem taki pomysł”. Wszyscy piszemy razem, każdy coś tworzy, więc trudno uzyskać konsensus z czterema osobami i sprawić, by wszyscy byli podekscytowani tą samą rzeczą. Ale wnosi to wiele różnorodności i z czasem uczysz się, jak odpuścić coś, gdy zdajesz sobie sprawę, że jesteś jedyną osobą, która to rozumie. Czasami jest taki moment, w którym reszta zespołu czegoś nie czuje, ale to dla ciebie naprawdę ważne i musisz wymyślić, jak ich do tego przekonać. Mamy wiele takich przepychanek. Myślę, że z czasem znacznie się to poprawiło. Pozwala nam to na pewne rozwiązania, na które wcześniej nie było miejsca, bo wreszcie jesteśmy gotowi na taką współpracę. Inną interesującą rzeczą jest to, że nagrywamy na tyle długo, że czujemy się, jakbyśmy unosili się ponad wszelkimi mniejszymi trendami w muzyce – nie dlatego, że jesteśmy ich nieświadomi lub nimi niezainteresowani, ale nowe zespoły często są przez nie mocno przyciągane, a my tworzymy już tyle czasu, że jesteśmy wystarczająco ugruntowani. Wiemy, co robimy, więc możemy być podekscytowani nowymi rzeczami i ulec ich wpływom, ale to nie będzie nami rządziło.
NGH: W zasadzie przewidziałeś trochę moje następne pytanie, ponieważ będąc tak długo na scenie widziałeś wiele trendów, szczególnie w muzyce rockowej – niektóre przychodziły, niektóre odchodziły. Czy jest coś, co chciałbyś dodać lub zatrzymać na dłużej?
DK: Rzeczą, która nas zaskoczyła, a już nas nie dziwi, jest sposób, w jaki wszystko przebiega w cyklach. Widać to doskonale w przeszłości, ale to jeszcze bardziej interesujące, gdy dzieje się w ciągu twojego życia. Nawet w przypadku muzyki punk hardcore – urodziliśmy się nie tak długo po rozpoczęciu tego nurtu, więc byliśmy świadkami niektórych zjawisk, a inne zakończyły się zaledwie chwilę wcześniej. Te rzeczy wydawały nam się wtedy stare. Później zdałem sobie sprawę, że to był pierwszy raz, kiedy się pojawiły, a teraz widzimy, jak wracają, tak jak wszystko; to dziwne, ponieważ o wielu z nich myślałem „och, cóż, nigdy nie wrócą”, jak pop punk – miał swój moment, a teraz wrócił. Wszystko wciąż powraca. Jeśli zaś chodzi o coś, co chciałbym zachować lub za czym tęsknię… może po prostu tęsknię za tą prostotą, kiedy zaczynaliśmy, i sposobem, w jaki czułem, że jesteśmy związani ze sceną, że nie jesteśmy tak bardzo związani z głównym nurtem na wiele sposobów. A teraz wszystko się ze sobą miesza. Wynikają z tego fajne rzeczy i też takie, za którymi tęsknię. Dziwnie obserwować, jak internet stworzył gigantyczny tygiel wszystkiego. Mamy z tego dobre rzeczy, ale jest przy tym też trochę mniej pożądanej muzyki.
NGH: A propos cyklu muzyki: nastolatki zaczęły odkrywać Linkin Park. To zabawne, bo kiedy wydawali pierwszą płytę, miałam jakieś 10 lat. Teraz ludzie dwa razy młodsi ode mnie mówią: „wow, Linkin Park są niesamowici”, więc czuję się staro… Co do tego tygla – kiedy słuchałam waszych albumów, odniosłam wrażenie, że dużo eksperymentujecie ze swoją muzyką; niektóre z waszych albumów są bardziej cielesne, surowe; czasami dorzucacie więcej elektroniki. To, co mnie zaciekawiło, to czy macie odgórną wizję każdej płyty, tego, w jakim stylu chcecie ją stworzyć, a może wynika to z twoich aktualnych inspiracji i fascynacji i czegoś, co po prostu dzieje się w trakcie procesu nagrywania, a decyduje o tym, jak ostatecznie będzie wyglądał album?
DK: Myślę, że to połączenie wielu rzeczy. Przez długi czas przy każdej płycie reagowaliśmy na ostatnią rzecz, którą wypuściliśmy. Robiliśmy coś, byliśmy tym podekscytowani, a potem mówiliśmy „w porządku, czas na coś innego” i odsuwaliśmy się od tego. Myślę, że trwało to na tyle długo, że staliśmy się mniej reaktywni, może po prostu dlatego, że mamy na swoim koncie więcej rzeczy, więcej dźwięków. Zrobiliśmy już tak wiele, że wiemy, że drzwi są szeroko otwarte na to, co jeszcze możemy zrobić. To sprawia, że naprawdę trudno zdecydować, co chcemy dokładnie stworzyć, więc naszym największym problemem przy pisaniu jest sortowanie wszystkich pomysłów, które mamy. Są zespoły, które piszą 30 piosenek na płytę, a potem zawężają wybór. My nigdy nie pracujemy w ten sposób, ale mamy 150 pomysłów, które staramy się uporządkować i wybrać piosenki do rozwinięcia – a jesteśmy bardzo konkretni w ich rozwijaniu. Doprowadzenie ich do pożądanego stanu zajmuje dużo czasu. Ten proces pozostawia wiele pomysłów, do których wracamy, ale potem mamy jeszcze więcej pomysłów, więc to rodzaj niekończącego się zbioru. W pewnym sensie to dobrze, ale to również zdecydowanie nasze największe wyzwanie – dokąd to zmierza? Zwykle dowiadujemy się tego na bieżąco. Są rzeczy, na które mamy pomysły, większe rzeczy na płytę, jak podejść do nagrywania i tego typu, ale same piosenki w dużej mierze powstają z tego, co przyjdzie nam do głowy, a to z kolei daje mi kolejne pomysły które łączę z poprzednimi, a potem idziemy dalej i powoli pewne idee nabierają rozpędu i stają się ostatnimi 10 czy coś piosenkami, które ostatecznie trafiają na płytę.
NGH: Z tego co mówisz wnioskuję, że jesteś perfekcjonistą. Czy nazwałbyś siebie w ten sposób?
DK: Hmmm, nie sądzę. Myślę, że robię muzykę wystarczająco długo, by wiedzieć, że nigdy nie będzie idealnie, ale jesteśmy również bardzo drobiazgowi; zależy nam na szczegółach, więc dużo rozmawiamy o różnych rzeczach. Podczas samego nagrywania i kończenia albumów z czasem uczysz się, jak nie być perfekcjonistą, bo tak naprawdę siła tkwi w akceptowaniu niedoskonałości. Długo można by rozmawiać o doskonaleniu swojego rzemiosła i umiejętności, a następnie nie przejmowaniu się i po prostu robieniu swojego. Na początku staraliśmy się wszystko dopracować do perfekcji, przez co w pewnym sensie czuliśmy się chłodno i sterylnie. Nie tak brzmimy na żywo. Zajęło nam trochę czasu dojście do wniosku, że trzeba po prostu trochę odpuścić.
NGH: Powiedziałabym, że pewne wady – tak to nazwijmy – te miejsca, w których dopuszczasz do głosu ludzką naturę sprawiają, że muzyka jest bardziej przekonująca. Jeśli jest sterylna, nie przekonuje nikogo, bo nie jest ludzka. Ma taki robotyczny posmak. Wiem, że niewiele osób lubi te w 100% idealne nagrania. Ale to, co również wyróżnia się moim zdaniem, i z tego, co czytałam, nie tylko moim, jeśli chodzi o twoją muzykę, to teksty – są filozoficzne, bardzo poetyckie. Poświęcasz im również dużo uwagi. Kiedy czytałam wywiady z Tobą, było tam takie zdanie, że zazwyczaj czekasz z napisaniem tekstu do momentu, kiedy muzyka jest już gotowa. Zastanawiałam się, czy nadal tak jest.
DK: Przeważnie tak to wygląda. Czasem próbuję stworzyć jakiś tekst w trakcie spisywania wstępnych pomysłów, aby zrobić demo dla chłopaków, ale to tylko dlatego, że czasami potrzebuję czegoś bardziej ustrukturyzowanego żeby przekazać swoją wizję, więc motywuje mnie to do szybszej pracy nad tekstami – co jest dla mnie dobre, ponieważ w ich przypadku jestem perfekcjonistą i piszę bardzo powoli, bo krytykuję je, zanim jeszcze w ogóle powstaną. A jestem bardzo dobry w edytowaniu i krytykowaniu. Ale jeśli nie mam czegoś do zrobienia, bardzo trudno jest mi się rozwijać. W ciągu ostatnich kilku lat nauczyłem się, jak trochę odpuścić. Myślę, że najważniejszą rzeczą dla mnie, szczególnie dla naszego zespołu, jest to, że muzyka sama w sobie zawiera wiele emocjonalnych informacji. Chcę więc dopasować tekst do tego, co już się dzieje. Bardzo lubię pozwalać muzyce przekazywać informacje o tym, o czym jest dana piosenka. Więc to takie połączenie pomysłu i muzyki oraz tego, jak do siebie pasują. A potem czasami muzyka i tekst zaczynają dialog: okej, potrzebujemy na końcu fragmentu, który idzie w taki sposób, ponieważ tekst zmierza w tym kierunku. Albo: człowieku, to jest naprawdę mroczne i potrzebujemy trochę pomocy na końcu. Jak zmienić brzmienie, by to naprawić? Nie każdy utwór musi to robić. Ale myślę, że przynajmniej dla mnie i dla naszego zespołu ważne jest, aby pozwolić muzyce wpłynąć na to, o czym ostatecznie piszę.
NGH: Jako słuchaczka bardzo doceniam teksty, które nie są tandetne, co niestety często zdarza się we współczesnej muzyce, niezależnie od gatunku. Jest to również coś, co doceniam w Twojej muzyce. Odnoszę także wrażenie – popraw mnie, jeśli się mylę – że to trudne emocjonalnie pisać teksty, które są osobiste, a następnie, na przykład, dzielić się nimi z ogromną publicznością. Czy uważasz, że śpiewanie o osobistych doświadczeniach na koncercie, kiedy właściwie obnażasz się ze swoimi słabościami przed ludźmi, których nie znasz, jest dla ciebie problemem?
DK: Myślę, że do czasu występu na żywo zazwyczaj nie mam już tego problemu. Dla mnie czymś, czego nauczyłem się z biegiem czasu, było dojrzewanie do brania osobistych dowiadczeń i naprawdę wpuszczania ich do muzyki. Jestem trochę analityczny, więc z biegiem czasu starałem się nauczyć, jak pozwolić mojemu sercu i intuicji odgrywać większą rolę. Przy odrobinie kreatywności i sposobie prezentacji można umieścić w muzyce osobiste przeżycia w naprawdę głęboki sposób, tak aby nie czuć się tak wyeksponowanym, mimo że ich sedno jest bardzo prawdziwe. W ten sposób osiągasz intymność, którą chcesz zawrzeć w piosence, ale unikasz zrobienia z niej jedynie pewnego rodzaju pamiętnika. Są ludzie, którzy są inaczej skonstruowani i potrafią to robić naprawdę dobrze: po prostu wypuszczają coś tak surowego, że porusza cię to w inny sposób; ja nie jestem tak zbudowany, ale mam dużo szacunku dla ludzi, którzy potrafią okiełznać tę energię.
NGH: Tak, wydaje mi się, że jeśli ludzie nie utożsamiają się z tekstami, to nie odbierają muzyki tak osobiście. Przynajmniej to coś, co przyciąga mnie i wielu ludzi, których znam, do różnych zespołów, ale są też osoby, które w ogóle nie zwracają uwagi na tekst, czego nie rozumiem. Właśnie dlatego lubię waszą muzykę, ponieważ zawsze sprawdzam teksty i w pewnym sensie odnoszę je do siebie, a jeśli czuję więź z artystą, to jest to kolejny poziom zrozumienia. Jeśli dobrze policzyłam, masz na koncie już 11 albumów z Thrice i jest to ogromny dorobek. Zastanawiałam się, który z nich był dla ciebie najłatwiejszy, a który najtrudniejszy do napisania i stworzenia.
DK: Wydaje mi się, że The Illusion of Safety lub coś naprawdę wczesnego było najłatwiejsze dlatego, że dopiero zaczynaliśmy, mieliśmy tę energię i wszystko działo się bardzo szybko. Byliśmy też trochę mniej ostrożni, mniej doświadczeni, po prostu mieliśmy takie podejście „w porządku, walnijmy to na to, okej, tak, fajnie, całkiem zabawne” i wyszły z tego naprawdę fajne rzeczy. Inaczej działasz, gdy masz więcej doświadczenia. A najtrudniejszy… Major/Minor był dość trudny – to było połączenie wielu różnych rzeczy zewnętrznych dla zespołu: członkowie rodzin zachorowali, umierali, działo się wiele ciężkich rzeczy… to było trudne.
NGH: Czy powiedziałbyś również, że to najbliższy ci album, czy jest jakiś inny, który zajmuje szczególne miejsce w twoim sercu?
DK: Uwielbiam The Alchemy Index bo to coś zupełnie innego, a tworzenie tej płyty było świetną zabawą. Zajęło nam to trochę czasu; pierwotnie chcieliśmy ją wydać jako poboczny projekt, jako rodzaj treningu, a kiedy zaczęliśmy nad nim pracować, pomyśleliśmy „to jest super fajne; to musi być następna rzecz Thrice”. Jest coś naprawdę ekscytującego w rozwijaniu naszych kreatywnych skrzydeł w tamtym czasie. To było bardzo inspirujące i istotne dla reszty naszej kariery. Fajnie jest też pisać z narzuconymi sobie kreatywnymi ograniczeniami, więc zawsze staramy się szukać czegoś, co nałoży na nas te ograniczenia w taki sposób jak tamta płyta, a to nie jest proste. Pracujemy nad kontynuacją Horizons/East, którą będzie Horizons/West. Z pomysłem na zestawienie Wschód-Zachód, zwłaszcza spędzając czas między Wschodem a Zachodem, byłem w stanie więcej myśleć o temacie przewodnim na nadchodzący album i myślę, że lirycznie będzie to najbardziej konceptualna tekstowo zawartość, jaką stworzyłem poza The Alchemy Index.
NGH: Uświadomiłeś mi, że gdyby Thrice było osobą, to miałoby zaburzenia osobowości, ponieważ niektóre z waszych albumów są tak różne, że spokojnie moglibyście je wydać i stworzyć trzy inne zespoły. Jest to coś wyjątkowego, ponieważ czasami artyści wpadają w ten dół nagrywania w jednym i tym samym stylu i trudno im to przezwyciężyć. Dla was, przynajmniej takie odnoszę wrażenie, jest to łatwe: chcesz jakiś punkowy album? W porządku; chcesz czegoś bardziej elektronicznego? Dobra; i jest to coś, co zdarza się bardzo rzadko i być może również coś, co przyciągnęło publiczność, która jest wam wierna od ponad 20 lat, a co daje energię do tworzenia muzyki, do koncertowania, do nagrywania. Nie udało mi się jednak znaleźć informacji, czy byliście już w Polsce.
DK: Z tego co pamiętam, to nie. Mam bardzo słabą pamięć, ale coś mi świta, że byliśmy podekscytowani, że przyjedziemy do Polski tym razem właśnie dlatego, że jeszcze tu nie byliśmy.
NGH: Wiele osób również jest podekscytowanych. Widziałem kilka komentarzy na Facebooku, jakieś dyskusje, i ludzie są naprawdę podekscytowani waszym przyjazdem do Polski. Zastanawiałam się, czy masz jakieś oczekiwania co do polskiej publiczności lub samego kraju.
DK: Nieszczególnie. Myślę, że granie w nowych miejscach zawsze jest fajne, zwłaszcza jeśli ludzie czekają na ciebie od dłuższego czasu. Kilka lat temu po raz pierwszy byliśmy w Ameryce Południowej i było bardzo fajnie; ogólnie rzecz biorąc, w Europie kontynentalnej energia i atmosfera są zazwyczaj bardzo dobre. Jest podekscytowanie i nie ma wielu ludzi, którzy sprawiają wrażenie, jakby starali się tylko być fajni i wyglądać fajnie. Ludzie są po prostu podekscytowani muzyką i to zawsze naprawdę odświeżające, ponieważ są miejsca w Stanach Zjednoczonych, w których wygląda to zupełnie inaczej.
NGH: Po pierwsze, przyjeżdżacie w najlepszym czasie w roku, bo pogoda jest ładna, ale nie jest zbyt gorąco, a po drugie mogę zagwarantować, że będziecie zaskoczeni energią publiczności – klub, w którym wystąpicie, nie jest może największy, ale pokochacie ludzi, którzy tam przychodzą i atmosferę. Polska publiczność zwykle stara się przygotować jakieś niespodzianki lub coś miłego dla artystów, którzy odwiedzają nas po raz pierwszy, więc może i tym razem czeka was coś takiego. A ja mam do Ciebie ostatnie pytanie – to coś, o co pytam dość często, bo bardzo mnie to ciekawi: czy jest jakiś zespół lub artysta, z którym chciałbyś współpracować przy nagrywaniu płyty czy singla?
DK: Myślę o Radiohead, są bardzo popularni. Wszyscy w zespole jesteśmy też wielkimi fanami Idles. Super byłoby zrobić coś z Manchester Orchestra, przyjaźnimy się z nimi, więc to bardziej prawdopodobne, i fajnie byłoby kiedyś nagrać razem piosenkę.
NGH: Będę trzymała kciuki za Radiohead. To byłoby niesamowite. Fajnie byłoby też usłyszeć was z jakimiś polskimi zespołami. Być może pasowalibyście do siebie. Może kiedy przyjedziesz do Polski, poznasz trochę więcej polskiej sceny muzycznej, ale jeśli nie, to przynajmniej musisz spróbować naszych narodowych potraw. Pierogów!
DK: W porządku, jestem na to gotowy!
Rozmawiała Natalia Glinka-Hebel
English version
They have 11 albums to their credit, and have been performing on stage for almost 30 years. They are referred to as post-hardcore legends. On 16.06. they will visit Poland for the first time, performing in Warsaw’s club Niebo. Who are they talking about? About the American band Thrice! In an interview with us, Thrice frontman Dustin Kensrue talked about his creative process, his struggle with perfectionism, growing up with the band and… being his own critic.
Natalia Glinka-Hebel: I think the first question is kind of inevitable for your band and for your music. You’ve been on stage for more than 20 years. A lot of bands have been created and have ended their activity in the meantime. I was wondering how the passing time influences your music.
Dustin Kensrue: It’s really weird to think that we’ve been doing this for almost 28 years now. I remember bands that I grew up listening to in years and thinking that was a lifetime. So it’s a bit surreal. But we’re really grateful that we’re able to keep doing it. As far as how that passage of time influences the music… I think at this point it seems the way that we’re able to work together as a as a band, those relationships having been that old and the things we’ve gone through together – there’s a lot of trust that’s built and that ends up influencing what can happen and what does happen musically when in the past you’d hit roadblocks where you’d be like “oh man, I had this idea”, and the fact that we all write together, everybody’s writing parts, so it’s hard to get consensus with four people and get everyone excited about the same thing. But it brings a lot of diversity into the mix, and you learn over time how to let go of something when you realize you’re the only person that gets it or sometimes there’s that moment where they’re not seeing it but this thing’s really important and I gotta figure out how to get them on board but there’s a lot of that push-pull. I think that’s gotten a lot better over time. That allows certain things in the music that might not have made it there before because you’re willing to do that with each other. Another thing that might be interesting is we’ve been doing it just long enough that we very much feel like we’re hovering above whatever smaller trends are going in music – not that we’re unaware of those or uninterested but when you’re a new band, all that feels really has a lot of pull and I think we’ve been doing this long enough to feel solid and established. We know what we do and so we can be influenced and excited about new things but it’s not gonna push us around.
NGH: You’ve basically forecast a little bit my next question because being so long on the scene you’ve seen many trends, especially in rock music – some were coming, some were going away. Is there anything you would like to add or keep longer?
DK: The thing that surprised us when it kind of came around and now it’s kind of ceased to surprise us but just the way that things move in cycles and you can see it in the past, but it’s interesting when it’s happening within your lifetime. Even especially with punk hardcore music, we were alive not that long after the start of those things, and so we were there witnessing some of it happening, and just behind some of it having happened. That stuff felt old to us at the time. I realized later that’s the first time this stuff came around and so now we’re seeing it come back around just like everything does; just different movements and it’s odd just because in my head a lot of that stuff I was like “oh well that’s never coming back”, like pop punk – that had a moment and it’s gone now and it’s back. All these things keep coming back so that was surprising. As far as something I would keep or miss… maybe I just miss some of the simplicity of when we started out and the way that I felt like we were connected to the scene, that we’re not so connected to the mainstream in a lot of ways. And now everything’s just mashed together. There are cool things that come out of that, but there are things that I miss too. It’s just weird to see how the internet has just made a giant melting pot of all these things. There are very cool things, and then there’s some less desirable music that’s come out of it, too.
NGH: Speaking of music going on in circles, now teenagers started discovering Linkin Park. That’s funny because when they started making music I was like 10 or something. I really liked them and people twice younger than me are now like “wow Linkin Park is amazing”, so I kind of feel old… About this melting pot – when I was listening to your albums I got the impression that you experiment a lot with your music; you’re not afraid of experiments and some of your albums were more visceral, raw; sometimes it involves more of electronics, and what got me curious is if you have a vision behind each and every album. Let’s say in what style you want to make it, or does it stem from your current inspirations and fascinations, something that just happens in the process, what the album will finally look like?
DK: Yeah, I think it’s a combination of things. For a long time with each record we would be reacting to the last thing we did. So we would do something, we’d be excited about it, and then we’d be like “all right, something else”, and we’d push away from that. I think we did that long enough to where we got less reactive, maybe just because we had done more things, more sounds. I think we have less of that going on now but we’ve done so much we know that the door is kind of wide open to what we can do. It makes it really hard to decide what to do so our our biggest problem writing is just sorting through all of the ideas that we have. There are bands that’ll write 30 songs for a record and then narrow it down. We don’t ever work that way, but we will have 150 ideas that we’re trying to sort through about which songs to develop. And then we’re very particular in developing them. It takes a long time to get it where we want. That process leaves a lot of ideas hanging around that we talk about revisiting but then we have more ideas so it’s kind of this endless pile up. I mean, that’s a good problem to have in a way but I think it’s definitely our biggest difficulty – where is this thing going? And we kind of find out on the fly usually. I mean there are things we’ll have ideas about, bigger picture stuff for a record, how to approach recording and stuff like that but the songs themselves are very much kind of just coming out of whatever’s being thrown out there and then that sparks another idea for me and I combine it and then we move on and slowly certain ideas gain momentum and become last 10 or so to make it on the record.
NGH: From what you’ve been saying I can gather that you’re a perfectionist. Would you call yourself like that?
DK: Uhm, I don’t think so. I think I’ve been doing it long enough to know that it’s not going to be perfect but I think we are very particular; we care a lot about the details, so it’s a lot of talking through things. In the actual recording and getting it done you learn over time how to not be a perfectionist, and really the strength in letting the imperfections stay. There’s a ton to be said about honing your craft and your skill, and then not worrying about it, doing what you do. Early on, we were trying to get things perfect and it ends up feeling kind of cold and sterile in certain ways. It’s not how we sound live. It took us a while to figure out that you gotta just let it breathe a little bit more.
NGH: I would say maybe some flaws, let’s call it like that, the places where you let in your human nature makes your music more convincing. If the music is sterile, it’s not convincing anyone, because it is not human-like. It has this robotic flavor to it. I know that not many people like those 100% ideal recordings. But what also stands out for me, and from what I’ve read, not only for me regarding your music are the lyrics because they are very important in your work and they are kind of unique because they are philosophical, very poetic from my perspective. You also pay a lot of attention to them and when I was reading interviews with you there was this phrase that you usually wait until after the music is all written to provide the lyrics for a song. I was wondering if it is still like that.
DK: It’s mostly like that. I’ve started to sometimes try to get some lyrics out like right as I’m writing the initial ideas to do a demo for the other guys to hear, just because sometimes I feel that to get that musical idea across I need something more structured so it pushes me to get something out more quickly – which is good for me because with lyrics I am very perfectionistic and it makes me write very slowly because I’m critiquing it before I even get onto the page. And I’m very good at editing and critiquing. But if I don’t get something out to do that, it’s very hard to progress. So in the last few years, I’ve been learning how to let go a little bit, get things out there, edit them. So I’ve been doing a bit more of that. But I think the main thing for me, especially for our band, is just the music is already doing a lot of the kind of emotional information in the song. And so I want to align the lyrics with what’s already happening. I really like to let the music inform what the song ends up being about. So it’s a combination of an idea over here and the music’s doing this and how do they fit together. And then they start to sometimes inform each other: okay, we need a part at the end that goes like this because the lyrics are really heading this direction. Or: man, this is really dark and I need to get us a little bit of help at the end. How do we turn the music to fix this? Not that every song needs to do that. But I think it’s, for me at least, and for this band especially, it’s important to let the music really influence what I end up writing about.
NGH: As a listener, I really appreciate lyrics that are not cheesy, which unfortunately happens often with modern music regardless of the genre. This is also something I really appreciate about your music. I also get the impression – correct me if I’m wrong – that this is really difficult emotionally to write lyrics that are personal and then, for example, share it with a huge audience. Do you think it is a problem for you to sing about personal experiences on a concert being like almost naked in front of people that you don’t know?
DK: I think by the time it gets to performing live I don’t usually have that problem. For me something I’ve learned over time has been to grow at taking personal things for me and really letting them into the music. I’m wired kind of analytically and so over time I’ve tried to learn how to really let my kind of heart and intuitions come in more and play more of a part. You can put those in in a really deep way with a little bit of creativity and how they’re presented to where they don’t feel so exposed even though the heart of them is very real. That way you’re getting at that intimacy that you want to put in the song but you’re avoiding it just being kind of a diary. There are people who are wired differently and can do that really well and just plop something down and it’s so raw that it moves you in a different way; it’s just not how I’m built but I have a lot of respect for people who are able to harness that energy too.
NGH: Yeah, I guess if people can’t relate to lyrics, they don’t feel your music so personally. At least this is something that draws me and a lot of people I know to different bands, but there are also people who don’t care about lyrics, which I don’t understand personally. This is why I like your music, because I always check the lyrics and kind of put that to myself, and if I can relate to an artist, that’s another level of understanding. If I counted correctly you have already 11 albums with Thrice and this is huge oeuvre. I was wondering which was the easiest for you to record and which was the toughest for you to write and make.
DK: I feel maybe The Illusion of Safety or something really early would be easiest just because you’re starting out and there’s this energy and everything’s moving very quickly. We also were just a little less careful, less experienced, just “all right, smash that into that, okay, yeah, cool, that’s fun”, and there are really fun things that come out of it but just differently than you would operate as you have more experience. I think the hardest… Major/Minor was pretty hard – just combination of a lot of different things external to the band: people’s family members being sick, dying, a lot of heavy stuff there… so that was a difficult one.
NGH: Would you say this is the closest to your heart one as well or is there any other album that holds a special place in your heart?
DK: I really love The Alchemy Index just because it was such a different thing and it was a lot of fun to make. It took a while; we originally were gonna make it as a like a side project thing, just kind of like to stretch ourselves and as we started working on it we’re like “this is super cool; this has got to be the next Thrice thing”, so there’s just something really exciting about doing that and stretching our creative kind of wings at that time. That was very informative to the rest of our career. It’s also really fun to write with creative restraints and so we’re always trying to kind of look for something that will do that in the same way that that record did, and it’s hard to find. So we’re working on the follow-up to Horizons/East, which is going to be Horizons/West, and so even with the East-West idea, especially having time between East and West, I’ve been able to really think more about that theming on the upcoming album, and I think lyrically that’ll be the closest thing to the most themed lyrical content that I’ve had other than The Alchemy Index.
NGH: What you made me realize is that if Thrice was a person, he or she would have personality disorder, because some of your albums are so different that you could safely give it away and make three other different bands. This is also something outstanding because sometimes bands fell into this pit of recording in one and same style and it’s really hard for them to overcome it. For you, I think at least that’s the impression, it’s easy: you want some punkish album? Fine; you want something more electronic? That’s okay; and this is something that happens very rarely and maybe this is also something that brought the audience that is faithful to you for over 20 years, which is also something that gives you the energy to make more music, to tour, to record more, those fan base that follows you with all the experiments. I haven’t managed to find the information if you’ve already been to Poland with your band, though.
DK: As far as I can remember we have not. I have a very bad memory but I feel like we were excited that we were coming this time because we haven’t been.
NGH: A lot of people are also excited. I saw some comments on Facebook, some discussions and people are really hyped for you to come to Poland. And I was wondering if you have any expectations about the Polish audience or the country itself.
DK: Not anything super particular. I think playing new places is always fun, especially if people have been waiting to see you a long time. We just got down to South America a couple years ago for the first time and that was very cool; then, in general, mainland Europe, the kind of energy and vibe is usually very good. There’s an excitement and not a lot of people seeming like they’re trying to just be cool and look cool. People are just excited about the music and that’s always been really refreshing because there are definitely markets in the States that are not that way.
NGH: First of all, you’re coming in the best season of the year because the weather is nice but it’s not too hot, and secondly I can guarantee you’ll be surprised with the energy of the audience because the club you’re going to perform in is maybe not the biggest but you will love the people coming there and the atmosphere. The Polish audience usually tries to prepare some surprises or something nice for the artists that are visiting us for the first time so maybe there will be something like that as well. I have last question to you – this is something I ask it quite often because I am really interested in getting to know the answer: is there any band or an artist you would love to cooperate with to make a record or even a single?
DK: I mean Radiohead, that’s very out there. We’re all big fans of Idles. Do something with Manchester Orchestra, we’re friends with them, that’s more reasonable but it’d be fun to actually do a song together at some point.
NGH: I will definitely keep my fingers crossed for Radiohead. That would be awesome. I think I would also like to hear you with some Polish bands. You might be fitting in together. Maybe when you come to Poland you would get to know some more of the Polish musical scene, but if not, at least you need to try our national dishes. Pierogi!
DK: Alright, I’m ready for it!
Natalia Glinka-Hebel
Obserwuj nas w mediach społecznościowych:
