The Last Dinner Party wracają na scenę z mocno wyczekiwanym drugim albumem “From The Pyre”. W ramach zapowiadanej trasy koncertowej 20 lutego 2026 roku wystąpią w Warszawie, na hali COS Torwar.
Seria 35 koncertów rozpocznie się jesienią i potrwa aż do wiosny przyszłego roku. Bilety w cenach od 179 zł trafią do ogólnej sprzedaży w piątek 12 września o godz. 10:00 na Fource.pl, eBilet.pl oraz Ticketmaster.pl – mogą obowiązywać opłaty serwisowe. Wcześniejsza sprzedaż dostępna będzie między innymi dla fanów, którzy zamówią nowy album od zespołu, a także dla zarejestrowanych użytkowników programu Fource Friends u organizatora koncertu.
Choć od wydania debiutanckiego “Prelude to Ecstasy” nie minęło dużo czasu, wiele utworów z tamtej płyty towarzyszyło zespołowi The Last Dinner Party od pierwszych prób w duszne lato 2020 roku. Pierwszy singiel “Nothing Matters”, wykonywany był na każdym koncercie od ich pierwszego występu. Te piosenki, dojrzewające wraz z zespołem przez długi czas, wyniosły ich na wyżyny i otworzyły drzwi do światów, które kiedyś wydawały się nieosiągalne. Z dwoma nagrodami BRIT (w tym Najlepszy Debiut) i wyprzedanymi koncertami na całym świecie, TLDP to jedno z najbardziej ekscytujących odkryć brytyjskiej sceny, a zapowiedź trasy i płyty dowodzi, że nie zwalniają tempa.
Nowy album The Last Dinner Party “From The Pyre” ukaże się 17 października 2025 roku. Prace nad nim wyglądały inaczej niż przy debiucie, pisanym latami i wielokrotnie ogrywanym na koncertach. Tym razem utwory powstawały między trasami koncertowymi, często bez wskazówek w postaci reakcji publiczności. Piosenki nagrano pod producenckim okiem nagrodzonego Grammy producenta Markusa Dravsa (Wolf Alice, Florence & The Machine, Björk). Proces ten był artystycznym wyzwaniem, ale TLDP są czują niezwykłą dumę z efektu. Pomimo dużych oczekiwań podkreślają, że tworzyły ją z tą samą pasją, co na początku kariery, a ich wzajemna przyjaźń i podziw dla siebie pozostają największą siłą zespołu.
The Last Dinner Party o płycie:
— Ten album to zbiór opowieści, połączonych koncepcją „albumu jako mitu”. Tytułowy „stos” to miejsce alegoryczne — przestrzeń przemocy i zniszczenia, ale także odrodzenia, pasji i światła.
— Utwory mają swoich bohaterów, ale są głęboko osobiste — codzienne wydarzenia nabierają patologicznego, skrajnego charakteru. Zdrada staje się westernowym tańcem z zabójcą, złamane serce śmieje się w twarz apokalipsie. Teksty przywołują obrazy strzelb, żeglarzy, świętych, kowbojów, powodzi, Matki Ziemi, Joanny d’Arc i płonących stosów. Uznałyśmy, że taka obrazowość jest najuczciwszym sposobem na opowiedzenie, co czułyśmy, nadając każdej historii należny ciężar emocjonalny.
— Ten album jest mroczniejszy, bardziej surowy i ziemisty; rozgrywa się na tle majestatycznego krajobrazu, a nie przy bogato zastawionym stole. W niektórych miejscach jest też metatekstualny i przewrotny, jak spojrzenie w lustro z lekkim uśmiechem.