rozmowy

Igor Sydorenko (Stoned Jesus) [Rozmowa, Interview]

English version below/Angielska wersja niżej !!!

Jeśli słuchacie rocka, a nie znacie utworu I’m the Mountain ukraińskiego zespołu Stoned Jesus, to ostatnie piętnaście lat spędziliście pod kamieniem, i to wcale nie takim, który spadł z tytułowej góry. Od pierwszego albumu, First Communion, panowie narobili ostrego zamieszania na stonerowej scenie, i aż trudno uwierzyć, że szaleją na niej już piętnaście lat. Przy okazji jubileuszowej trasy zawitają na dwa koncerty do Polski (28.05 Gdańsk i 29.05 Wrocław), a podczas rozmowy z nami wokalista zespołu, Igor Sydorenko, zdradził, dlaczego tak bardzo lubią tu przyjeżdżać, jak powstał ich najsłynniejszy utwór, co wspólnego ma Stoned Jesus z zespołem HIM oraz… dlaczego lubi pop, ale współczuje Taylor Swift.

Natalia Glinka-Hebel: Przede wszystkim bardzo się cieszę, że mam okazję z Tobą porozmawiać. Byłam chyba na wszystkich waszych koncertach w Trójmieście w ciągu ostatnich dziesięciu lat! Czytałam historię zespołu i chciałam zadać Ci pytanie, które może wydać Ci się nieco zabawne, ale zastanawiałam się, czy czujesz się już jak celebryta, ponieważ sprzedajecie pełne sale koncertowe po 700 osób i, spójrzmy prawdzie w oczy, stoner nie jest najpopularniejszym rodzajem muzyki; nie tak jak Taylor Swift czy coś, ale jednak… Macie swój przebój, który gracie podczas prawie wszystkich koncertów, „I’m the Mountain”, i który wszyscy znają, więc zastanawiałam się, czy czujesz, że osiągnęliście wystarczający poziom popularności.

Igor Sydorenko: Odpowiedź brzmi zdecydowanie nie. Zawsze jest sposób, aby osiągnąć więcej, a ja, jako największy fan własnej muzyki – jakkolwiek to zabrzmi, a dla niektórych zabrzmi to być może ckliwie – naprawdę uważam, że rzeczy, które tworzę, są wystarczająco interesujące, aby usłyszało je znacznie więcej osób. Więc tak, chciałbym, aby muzyka Stoned Jesus była bardziej znana. Jeśli chodzi o status celebrytów, to tego też jeszcze nie osiągnęliśmy. I szczerze mówiąc, nawet bym nie chciał, ponieważ patrzę na innych ludzi i na to, co status celebryty robi z nimi, zwłaszcza teraz, w erze, w której fani mogą pisać do ciebie bezpośrednio przez cały czas. A my mamy to szczęście, że mamy bardzo szanujących i pełnych pasji fanów. Nawet nie próbuję sobie wyobrazić, jak wygląda życie takich osób jak Taylor Swift. To prawdopodobnie piekło. Nie życzyłbym tego nikomu. Wszyscy nabijają się z tego, że korzysta z prywatnych odrzutowców… Ona nie może normalnie chodzić po ulicy! Oczywiście, że korzysta z prywatnych odrzutowców. Zostałaby rozerwana na strzępy, gdyby po prostu weszła do jakiegoś Starbucksa. Więc tak, status celebryty i wszystko, co się z tym wiąże – to nie dla mnie. Ale większa ekspozycja mojej muzyki i rzeczy, które robię ze Stoned Jesus – jestem bardzo na tak.

NGH: Ok, wszystko jasne, dzięki. Powiedziałeś kiedyś, że nie boisz się chwytliwych melodii; chcesz, by twoja muzyka była przystępna. W jednym z wywiadów, który miał miejsce około 10 lat temu, przeczytałam o twoich muzycznych inspiracjach. Wspomniałeś, że lubisz dobry pop, ale lubisz też dobry prog rock. Zastanawiałam się, czy zmieniło się to dla ciebie w ciągu ostatnich 10 lat. Czy odkryłeś jakieś nowe zespoły, nowe gatunki, nowych artystów, którzy są teraz dla Ciebie największą inspiracją?

IS: Dobre pytanie, ponieważ czuję, że w ciągu ostatnich 10 lat poszerzyłem swoje muzyczne horyzonty jako słuchacz i mogę słuchać w zasadzie wszystkiego. Słucham dużo muzyki, może trochę mniej niż w poprzednich latach, bo potrzebuję czasu i przestrzeni, aby skoncentrować się na własnych rzeczach. Ale jeśli chodzi o moje preferencje, to tylko się pogorszyły (śmiech). Stałem się bardziej konserwatywny. Wciąż kręci mnie dobry pop i dobry rock progresywny. Zawsze byłem fanem muzyki pop, już jako dziecko, ponieważ uwielbiam chwytliwe melodie, uwielbiam dobre refreny, uwielbiam dobre frazy, a w przypadku starszych artystów progresywnych wszyscy wywodzili się z muzyki pop. Chcieli tworzyć muzykę pop, ale rozbudować ten pomysł; nie tworzyć utwory na trzy minuty, w ubogiej formie zwrotka-refren, przejście-refren, koniec, ale dodać kilka nieoczekiwanych zwrotów i zmian; chcieli bawić się strukturą. Nie dlatego, że chcieli grać szybko lub być najlepszymi gitarzystami w historii, co niestety jest teraz bardzo powszechne w prog rocku. To bardziej jak pewnego rodzaju rywalizacja: „Jestem najszybszym perkusistą, jestem najszybszym gitarzystą, mamy najwięcej strun w gitarze”. Nie, to nie jest coś, co podoba mi się w obecnym prog rocku, ale ze starszego prog rocka… oni w zasadzie robili 20-minutowe popowe piosenki, a ja byłem tak zdumiony tym konceptem, kiedy miałem, nie wiem, 14, 15 lat, słysząc Pink Floyd po raz pierwszy, słysząc Genesis czy Marillion. To coś, co inspiruje mnie od tamtego czasu. W przypadku stonera zainspirowało mnie to, że była to ciężka muzyka, ale nie agresywna. Była po prostu bardzo, bardzo wyluzowana, nie stroniąca od długich form. Dopesmoker zespołu Sleep trwa godzinę. Jeśli spojrzeć na sygnatury czasowe i strukturę, jest to w zasadzie utwór progresywny. Po prostu bardzo powolny i bardzo hałaśliwy.

NGH: … a potem idziesz na stonerowy koncert, i przez półtora godzinny zespół gra aż trzy kawałki… (śmiech)

IS: Coś w tym stylu. Nie mówię, że to jedyna rzecz, której słucham, ale to coś, co naprawdę mnie inspiruje i sprawia, że inaczej patrzę na własne kompozycje. Na przykład Steven Wilson właśnie wydał nowy solowy album, na którym znalazły się dwie 20-minutowe piosenki. Myślę sobie: ty draniu! Zawsze chciałem to zrobić! A kiedy zrobimy to ze Stoned Jesus – a taki mamy plan – to ludzie powiedzą: oho, ukradli pomysł od Stevena Wilsona. Niektóre idee, które unoszą się w przestrzeni, są dla mnie głównie inspirowane dobrym rockiem progresywnym i dobrym popem. To coś, co kocham i czuję, że mogę wykorzystać pomysły pochodzące z tych gatunków, i zaimplementować je do muzyki, którą gra Stoned Jesus. Czasami, gdy widzę recenzje, w których mówi się o nas „och, to typowy stoner; brzmią zupełnie jak Black Sabbath”, to myślę sobie: w ogóle nas nie słuchałeś; gdybyś posłuchał uważnie może jeszcze jednego utworu, a nie tylko Black Woods z pierwszej płyty, zdałbyś sobie sprawę, że tak nie jest. Więc tak, dobry prog, dobry pop – jestem na tak.

NGH: Pamiętam swoje zdziwienie, gdy trafiłam na Twój cover utworu **Trains Porcupine Tree, bo to jeden z moich ulubionych zespołów. Pomyślałam wtedy: Trains i Stoned Jesus, jak to? Teraz ma to o wiele większy sens!**

IS: To świetny popowy kawałek napisany przez gościa tworzącego rock progresywny!

NGH: Podejrzewam, że nie znosi grać Trains na koncertach! (śmiech) A skoro o koncertach mowa: cieszysz się, że znów przyjeżdżacie do Polski? Macie tu naprawdę wielu fanów. Są tu jakieś ulubione kluby, może też poza Polską, w których kochacie występować ze względu na panujący w nich klimat?

IS: Pierwszy nie-ukraiński, nie-rosyjski koncert, który zagraliśmy ze Stoned Jesus odbył się w Lublinie w 2012 roku, z Dopelord, a drugi koncert, który kiedykolwiek zagraliśmy, miał miejsce w Warszawie. Zaczęliśmy naszą europejską karierę od Polski i zawsze byliśmy tu bardzo ciepło witani – i nadal jesteśmy! Mamy wielu przyjaciół wśród tutejszych muzyków, takich jak chłopaki z Dopelord, Sunnata, Belzebong i innych zespołów. Dobrze wiedzieć, że mamy rzeszę fanów w Polsce, bo uwielbiamy tu grać. W ciągu ostatnich 15 lat zagraliśmy w wielu miejscach; myślę, że z polskich klubów B90 w Gdańsku jest świetny. Gramy w całej Europie i poza nią; czuję teraz, że powinienem był sporządzić listę. Uwielbiam listy. To taka moja autystyczna cecha. Pieprzone listy na każdym kroku. (śmiech) Nie wdając się może teraz w tworzenie listy, powiedziałbym, że jednym z najlepszych miejsc, w których graliśmy i w których zawsze jesteśmy mile widziani, jest Feierwerk w Monachium. Arena w Wiedniu również jest bardzo fajna. Z zeszłorocznych miejsc mogę wymienić Trabendo w Paryżu. Mieści około 700-800 osób, a my wypełniliśmy ją po brzegi. To było niesamowite – 700-800 ludzi szalejących na twoim solowym koncercie, a nie na supporcie. A tuż przede mną stał facet w koszulce Porcupine Tree; to było naprawdę interesujące. Jeśli mam wymienić coś w rodzaju pierwszej piątki, to będzie tak: B90, Trabendo, Feierwerk, Arena i powiedzmy, że Hard Club w Porto. Wygląda świetnie i ma kilka sal, większych i mniejszych (graliśmy w obu z nich; właściwie graliśmy w jednej z sal, gdy odbywały się półfinały Eurowizji, więc było dziwnie). Kiedy wychodzisz z obiektu, widzisz ocean, więc jest niesamowicie. To jedna z najlepszych hal.

NGH: A propos sal koncertowych i Pink Floyd – nagrali kiedyś koncert w Pompejach, a ja się zastanawiałam, czy macie jakieś wymarzone miejsce na swój występ; może takie, które już nie istnieje?

IS: Ciekawe… To byłoby interesujące doświadczenie i oczywiście powinniśmy je sfilmować czy coś, żeby zachować dla potomnych – nigdy nie byłem na Islandii, a kiedy miałem może 20 lat, widziałem DVD Sigur Rós, na którym nagrana została ich podróż po Islandii; czasem po prostu się zatrzymywali i grali koncert. Przychodziło na niego może z 20 mieszkających w pobliżu osób, a oni i tak dla nich grali. To było mega inspirujące i chętnie zrobiłbym coś podobnego, może nie na Islandii…

NGH: Ej, to by było ekstra, gdybyście zagrali właśnie tam!

IS: Właściwie to jeszcze nigdy tam nie graliśmy. Ale sam pomysł zatrzymania się pośrodku niczego i grania, obserwowania, jak ludzie reagują na twoją muzykę, jest świetny. Myślę, że w naszym przypadku reakcje byłyby pozytywne, bo, powtórzę, mamy dobre, chwytliwe melodie, więc ludzie nie uciekliby z krzykiem.

NGH: Koncerty zaplanowane w Polsce są częścią trasy z okazji 15-lecia zespołu. To całkiem długi okres czasu; jak go oceniasz? Czy jest coś, co chciałbyś zmienić? Coś, czego żałujesz?

IS: Nie sądzę, żebym żałował zbyt wiele, ale mówiąc o zmianach, zmieniłbym wydarzenie, którym była pandemia. Bardzo chciałbym to zmienić. Chciałbym, żeby to się nigdy nie wydarzyło. Pandemia zatrzymała dynamiczny rozwój Stoned Jesus w pewnym momencie. Mieliśmy wtedy trasę z okazji 10-lecia, która rozpoczęła się w 2019 roku, a pomysł na 2020 rok zakładał nagranie nowego albumu i pierwszą trasę koncertową w Australii, Ameryce Południowej i USA. Oczywiście to wszystko nigdy się nie wydarzyło, nagrywanie albumu bardzo się rozciągnęło i stało się bardzo napięte, co spowodowało, że zmieniłem skład i koncepcję nagranego wtedy albumu Father Light. Nie mogliśmy koncertować w 2023 roku, ale tym razem z powodu rosyjskiej agresji. Te kilka lat naprawdę zmieniło trajektorię zespołu, ale z przyjemnością informuję, że wróciliśmy na nogi. Początek trasy z okazji 15-lecia zespołu, którą odbyliśmy w zeszłym roku, był jednym z naszych lepszych – jeśli nie najlepszym – cyklem koncertowym w historii. Zaczęliśmy od Francji, Hiszpanii i Portugalii zeszłej wiosny, a w październiku wkroczyliśmy na rynek Europy kontynentalnej. To było niesamowite, ponieważ dla wielu ludzi nie graliśmy od trzech, czterech lat, a dla undergroundowego zespołu takiego jak nasz – a wciąż jesteśmy undergroundowi – czasami oznacza to, że przerw nie da się już zapełnić; nikt nie przyjdzie na koncert, bo wszyscy po prostu ruszyli naprzód; scrollują rolki i słuchają tego, co jest teraz popularne… Ale nie, mieliśmy jedne z lepszych frekwencji od lat, i to bez nowego albumu; po prostu wróciliśmy i powiedzieliśmy „hej, zagramy wam kilka piosenek”, a ludzie powiedzieli: okej, przyjdziemy! Lata 2020-2023 to był słaby punkt w historii Stoned Jesus. Ale jestem szczęśliwy, że wróciliśmy i jesteśmy lepsi niż kiedykolwiek! Wkrótce ukaże się również nasz nowy album, i będzie świetny! Pierwsze 10 lat Stoned Jesus również było świetne. Zmiana od grania dla 20 osób do występu przed Deep Purple w Kijowie z 10 000 ludzi na widowni. To była niezła trajektoria!

Plakat nadchodzących koncertów Stoned Jesus w Polsce.

NGH: Zawsze zazdroszczę tym 20 osobom, które przychodzą na koncert nieznanego zespołu, a który później staje się popularny. Piszą wtedy pod filmami na YouTube: „hej, byłem na ich pierwszym koncercie, było tam może z 20 osób”, a inni odpowiadają: „ty cholerny szczęściarzu!” (śmiech). Gdy myślisz o początkach zespołu 15 lat temu, to czy miałeś konkretną wizję tego, kim chcieliście się artystycznie stać?

IS: To dobre pytanie, ponieważ zainspirował mnie fakt, że muzyka, którą zawsze kochałem jako dziecko – Led Zeppelin, Black Sabbath i Pink Floyd, tego typu – w pewnym sensie powróciła do podziemia poprzez stoner rock, psychodeliczny rock i doom metal. Pomyślałem: wow, to jest coś, czego słuchał mój tata, gdy miałem 10 lat. Teraz młodzi ludzie znów tego słuchają i grają. First Communion, nasza pierwsza płyta, jest dosłownie kopią Sleep i Electric Wizard; teraz gramy z niej tylko Black Woods, ponieważ inne rzeczy trochę mnie żenują (śmiech). Potem chcieliśmy to po prostu kontynuować. Napisałem Seven Thunders Roar, cały album, pamiętam, w malutkim mieszkaniu, na gitarze akustycznej w Kijowie podczas najgorętszego lata w moim życiu w 2010 roku, i nigdy nie pomyślałbym, że I’m the Mountain będzie miało te wszystkie miliony wyświetleń! Właściwie, kiedy zagraliśmy go po raz pierwszy, reakcja nie była tak entuzjastyczna, a ja pomyślałem: okej, to będzie głęboki, 15-minutowy kawałek z albumu; prawdopodobnie zagramy go trzy razy na żywo, a potem o nim zapomnimy. Kto by pomyślał! (śmiech) Naprawdę trudno przewidzieć, co i jak się wydarzy. Myślę, że dla mnie jedną z większych inspiracji jeśli chodzi o to, jak radzą sobie z karierą i jak rozwijają się jako muzycy, zawsze byli faceci tacy jak goście z Opeth, Mastodona i Steven Wilson. Również grają ciężką muzykę, ale szukają w niej innych elementów; nie tylko piją piwo i grają w kółko te same riffy; zmieniają się z albumu na album, myślą o koncepcji każdej płyty, myślą o prezentacji wizualnej, myślą o rzeczach, z którymi muszą pracować w dalszej karierze. Mówiłem o tym w kilku wywiadach, ale chciałbym, aby Stoned Jesus stało się czymś w rodzaju europejskiej odpowiedzi na Mastodon. Powiedziałbym, że to droga, którą podążamy, a cel jest coraz bliżej.

NGH: …a na boku miałbyś projekt taki jak Blackfield dla Stevena Wilsona, w którym nagrywałbyś trzyminutowe popowe piosenki o złamanym sercu…

IS: Właściwie miałem trzy aktywne projekty poboczne – Voida, z akustycznymi piosenkami z nurtu singer-songwriter, które uważałem za niewystarczająco ciężkie dla Stoned Jesus. Musiałem zamknąć ten projekt, ponieważ Stoned Jesus stało się zbyt aktywne i zajmowało mi zbyt dużo czasu. Drugim projektem był Arlekin. Wciąż jest na wpół aktywny. Chodzi w nim o moją miłość do wczesnego Marillion, Genesis i innych rzeczy z lat 80-tych, takich jak Tears for Fears czy Talk Talk, które wrzuca się do tego wielkiego neoprogowego worka. Nigdy nie graliśmy z Arlekinem na żywo i jest w stanie pół-aktywnym. Mamy dwa albumy, a jeden jest w zasadzie już kompletny w mojej głowie, muszę go tylko skończyć, gdy będę miał trochę wolnego czasu od Stoned Jesus. To będzie trylogia zamykająca ten projekt. Trzeci projekt stał się zespołem. Nazywa się Krobak (robak po ukraińsku) i to instrumentalny, filmowy post-rock. Zagraliśmy kilkadziesiąt koncertów i było fajnie, ale nasze drogi się rozeszły, a ja byłem tak zajęty Stoned Jesus, że nie było opcji, aby to kontynuować. Ale to zabawne; teraz widzę, że wiele post-rockowych zespołów powraca i post-rock jest teraz postrzegany jak nu metal pięć lat temu; to jak nostalgia za muzyką, która nie jest zbyt stara. To nie jest nostalgia za latami 70-tymi czy 60-tymi. Pięć lat temu wszyscy nagle zaczęli mówić: w sumie, wiesz, Limp Bizkit nie był taki zły. Wszyscy znowu zaczęli nosić łańcuchy przy spodniach, bluzy z kapturem i czapki z daszkiem.

NGH: Przecież to było 20 lat temu! Po prostu czas tak pędzi…

IS: Nie, nie, nie, to było 20 lat temu, ale 5 lat temu pojawiła się nowa nostalgia za rzeczami takimi jak nu metal! Nagle dwudziestoletnie dzieciaki, których nie było jeszcze na świecie gdy Linkin Park wypuścił pierwszego singla, mówią: to najlepsza muzyka, uwielbiam ją, a młode zespoły grają podobne rzeczy. To właśnie dzieje się teraz z post rockiem. Powracają zespoły, których nie słyszeliśmy jakiś czas, na przykład This Will Destroy You. W sumie Krobak też ma teraz sporo odtworzeń na Spotify, ludzie wracają do tej muzyki… może za jakiś czas sensownie będzie ożywić Krobaka na jakieś koncerty… Ale zrobiliśmy nieoczekiwaną i nieplanowaną dygresję na temat moich pobocznych projektów (śmiech).

NGH: Mam tylko nadzieję, że nie będziesz musiał wybierać pomiędzy Stoned Jesus i Krobakiem. To byłby trudny wybór…

IS: To stało się problemem siedem lat temu, kiedy zakończyłem Krobaka. Gdybym myślał o powrocie do tego projektu, prawdopodobnie oznaczałoby to, że Stoned Jesus miałoby przerwę na jakiś rok. Nie jest to coś, co chciałbym zrobić, ale czuję, że w pewnym momencie musimy odpocząć, ponieważ mamy szalony harmonogram i gramy wszędzie, cały czas. To szalone zajęcie, a biorąc pod uwagę wszystkie zaplanowane i nagrane albumy, czuję, że w pewnym momencie musimy zrobić sobie przynajmniej roczną przerwę od Stoned Jesus. Ale oznacza to również, że powinniśmy być wystarczająco stabilni finansowo. Na razie naprawdę potrzebujemy Stoned Jesus, by dalej z tego żyć.

NGH: Jasne, wiadomo. Czy myślisz o – a może już nawet planujesz – nagraniu piosenki lub albumu w innym języku niż angielski, na przykład po ukraińsku?

IS: Właściwie to nie. Napisałem kilka piosenek w innym języku, bo zacząłem pisać w ogóle gdy miałem około 12 lat, i stworzyłem setki utworów. Jest kilka projektów, które nigdy nie zostały oficjalnie wydane. Mam stronę na Bandcampie z piosenkami, które skomponowałem w wieku 13, 14, 15 lat. W czasach radzieckich mój ojciec grał w kilku zespołach, więc mieliśmy w domu trochę sprzętu – jakiś tani keyboard z kilkoma efektami, jakiś automat perkusyjny, a ja po prostu grałem na gitarze, klawiszach i śpiewałem. Miałem 15, może 16 lat – i to dość oczywiste, że słuchałem wtedy Nirvany (śmiech) – niektóre piosenki są po ukraińsku, niektóre po rosyjsku, ale 90%, nawet wtedy, było po angielsku. Nawet kiedy moja znajomość angielskiego była na poziomie „cześć, do widzenia”, wciąż myślałem, że muzyka rockowa musi być po angielsku, ponieważ to właśnie słyszałem od mojego taty, od mojej starszej siostry. I to w pewnym sensie ze mną zostało. Rzecz w tym, że mieszkam teraz w Europie, angielski to mój główny język komunikacji. Było tak nawet wcześniej, ponieważ ukończyłem uniwersytet jako niedoszły nauczyciel angielskiego. Angielski jest tak wielką częścią mojego życia, że zdarza mi się śnić po angielsku czy tygodniami rozmawiać po angielsku – kiedy jesteś w trasie, mówisz tylko po angielsku – więc dla mnie próba opanowania innego języka jest trochę niemożliwa. Mam już nawet kilka ulubionych angielskich idiomów i zwrotów. Byłoby mi ciężko robić to samo w innym języku. Może jako mały eksperyment kiedyś wplotę jakąś frazę czy cztery linijki tekstu po ukraińsku w utwór Stoned Jesus, ale na pewno nie będzie to cała piosenka czy cała płyta, bo po prostu nie mam wystarczająco dużo doświadczenia. Ale wiem, jak pisać piosenki po angielsku.

NGH: Jasne. Gdybyś mógł wybrać kogoś, z kim chciałbyś nagrać utwór lub cały album, kto by to był? Puść wodze fantazji – może to być zespół, który już nie istnieje, albo nawet artysta, który już nie żyje – pełna dowolność!

IS: Cóż, mam takie oczywiste nazwiska jak Åkerfeldt czy Wilson, bo są moją ogromną muzyczną inspiracją…

NGH: Wilson kocha współpracować z innymi artystami, więc nigdy nie mów nigdy!

IS: Tak, byłoby niesamowicie wskoczyć z nimi do studia chociaż na jeden dzień czy na jedną piosenkę. Ale chcę też tu wymienić jednego gościa z zespołu o którym mało kto wie, a grają naprawdę fajną muzykę, której słuchałem przez jakieś 20 lat, kiedy przyjaciel przyjaciela mojego ojca przedstawił mi ten zespół. To amerykański zespół progresywny o nazwie Discipline, a ich wokalista nazywa się Matthew Parmenter. To, co robi, jest bardzo zorientowane na utwory, ale także bardzo ustrukturyzowane; rock progresywny o strukturze piosenek na podobieństwo King Crimson i Van der Graaf Generator. To bardzo mroczne, bardzo pokręcone, ale też całkiem przystępne i bardzo podoba mi się jego twórczość. Oczywiście, jak wielu muzyków Parmenter ma swoją normalną, codzienną pracę, więc nie wydaje nowego albumu co dwa lata i nie koncertuje po całym świecie. To dla nich bardziej jak hobby. Ale za każdym razem, gdy coś wydają – co zdarza się raz na pięć lat – jestem podekscytowany, ponieważ robią coś tak jednoznacznie w ich stylu. Myślę, że w ramach Stoned Jesus fajnie zdałoby to egzamin, bo ja też uwielbiam mroczniejsze riffy, wolniejsze tempo i rzeczy, które są nieco pokręcone. Właściwie jeden z utworów na naszym albumie Pilgrims, Distant Light, jest w zasadzie zrzynką (śmiech) z Discipline. Gdybyś posłuchała Discipline, pomyślałabyś: aaaaa, to jest to, o czym mówił Igor! To ta atmosfera, którą Discipline stworzyło w swoich utworach. Myślę, że praca z nim byłaby interesująca.

NGH: Dobra, w takim razie mam ostatnie pytanie – czy przygotowujecie jakieś niespodzianki na nadchodzące koncerty w Polsce?

IS: Zagramy jeden z utworów, o których wspomniałem podczas wywiadu, a których nie graliśmy od około pięciu lat. Kolejną niespodzianką, której chyba nikt się po nas nie spodziewa, jest to, że być może zagramy (jeśli starczy nam czasu) cover piosenki HIM, Buried Alive by Love, który wydaliśmy w styczniu. Wiąże się z tym całkiem urocza historia – był to dla nas bardzo integrujący moment, dla mnie i dwóch nowych chłopaków w Stoned Jesus. Jednego z nich znam od półtorej dekady; jeszcze przed Stoned Jesus, kiedy pracowałem nad Krobakiem, poznałem perkusistę, Jurija, i z Andrew, basistą, zostaliśmy bardzo bliskimi przyjaciółmi – połączył nas gust muzyczny, sympatię do Porcupine Tree i co zaskakujące, odkryliśmy, że wszyscy trzej jesteśmy wielkimi fanami HIM. Słuchaliśmy HIM non stop w zespołowym vanie podczas pierwszej wspólnej trasy w kwietniu zeszłego roku – prawdopodobnie doprowadzaliśmy kierowcę do szaleństwa – i pojawił się pomysł, aby zrobić cover jednej z ich piosenek. Ville Valo jest fantastycznym autorem piosenek; wie, jak napisać dobry refren, ale wie też, jak pisać fajne riffy. Jest to coś niedocenianego w HIM, ponieważ niewielu ludzi uważa ich za prawdziwych metalowców, choć mają kilka niesamowitych piosenek, również 8-10 minutowych, co szanuję i z czym się utożsamiam: to ustrukturyzowane, długie, interesujące utwory. Kiedy nagrywaliśmy nasz nowy album – nawiasem mówiąc, nagrywaliśmy go w Polsce, w Monochrome Studio (wielki ukłon w ich stronę!) – mieliśmy dodatkowy dzień nagraniowy, o którym nie wiedzieliśmy. Myślałem, że 10 dni nagrywania to 9 dni w studiu plus dzień wolny, ale najwyraźniej było to 10 dni nagrywania plus dzień wolny, więc akurat odpoczywaliśmy w hotelu, a facet ze studia zadzwonił do nas z pytaniem „będziecie dziś? Macie jeden dodatkowy dzień”, a my na to ”o, serio? Ale już skończyliśmy album, nie wiemy co nagrać”, więc pojechaliśmy tam i nagraliśmy cover Buried Alive by Love w jeden dzień. Wydaliśmy go w styczniu jako pierwszy utwór z nowego repertuaru Stoned Jesus. Wiele osób było zaskoczonych, ale niektórzy mówili „oczywiście, że zagrają HIM – to melodyjna i ciężka muzyka”. Więc tak, jeśli będziemy mieli trochę więcej czasu na naszym polskim koncercie, spodziewajcie się, że to będzie nasz utwór na bis! (śmiech)

NGH: Ale obiecaj mi, że zagracie też I’m the Mountain! (śmiech)

IS: Oczywiście! Gramy go na każdym koncercie! Wiem, że istnieje… nie chcę powiedzieć, że błędne przekonanie, ale dla niektórych artystów posiadanie jednego przeboju jest wielkim przekleństwem – nienawidzą tej piosenki, nie chcą jej grać, ale muszą, i to wielki dramat, czują się nieszczęśliwi. Na szczęście w naszym przypadku wcale tak nie jest. To moja ulubiona część wieczoru. Wiem, że nadchodzi, ludzie wiedzą, że nadchodzi, zawsze jest ta ekscytacja i mamy te 15 minut, aby się zanurzyć w muzyce. Właśnie dlatego lubię długie utwory; w I’m the Mountain dzieje się tak wiele! Pomimo tego, że gram ten utwór od 15 lat, to wciąż nie potrafię zagrać go w trybie automatycznym; nie mogę go grać i myśleć o pieprzonych kanapkach! Gram I’m the Mountain i myślę o grze, ponieważ nie jest to najłatwiejsza piosenka do zagrania – musisz być skoncentrowany, publiczność nieustannie daje ci energię, a ty ją oddajesz. To punkt kulminacyjny w występie i w życiu. Nigdy nie brałem nic mocniejszego niż zioło, więc nie wiem, jak to jest z narkotykami, ale granie I’m the Mountain sprawia, że czuję się jak na haju. Zawsze gramy ten utwór gdzieś bliżej końca koncertu, ponieważ musimy nagromadzić, skumulować energię i ją uwolnić, a publiczność ją oddaje; to niesamowite! Powiedziałbym, że to piosenka, którą zawsze będziemy grać. Może w pewnym momencie zorganizujemy małą trasę, którą nazwiemy „To jest trasa, na której nie gramy I’m the Mountain”. (śmiech)

NGH: Ale ta nazwa jest za długa, żeby zmieściła się na plakacie!

IS: Ale to byłaby część żartu! W sumie, kiedy teraz o tym myślę, uważam, że to zabawny pomysł, aby zorganizować trasę koncertową z dziesięcioma – siedmioma datami pod nazwą „To jest trasa, na której nie gramy I’m the Mountain, więc usłyszycie nasze inne piosenki”. Ale to tylko dla żartu, bo serio, uwielbiam grać ten utwór i cieszę się, że jest naszym hitem! Było kilka innych piosenek Stoned Jesus, z których nie jestem do końca dumny, więc cieszę się, że nie są aż tak popularne.

NGH: To też twój ulubiony utwór Stoned Jesus?

IS: O tak, mam obecnie pierwszą piątkę; dla mnie to piosenki, które chciałbym grać na każdej trasie Stoned Jesus. Oczywiście setlista będzie się zmieniać; dodamy kilka nowych utworów, a niektóre czeka przerwa. Dla mnie obecny top 5 to Porcelain z Father Light, Thessalia z Pilgrims, Here Come the Robots, ponownie jeden z hitów, a z Seven Thunders Roar – Bright Like the Morning i I’m the Mountain. Więc jeśli przyjdziesz na koncert Stoned Jesus, przynajmniej w ciągu najbliższych kilku lat, z pewnością usłyszysz tę piątkę!

NGH: Ja czekam jeszcze na Electric Mistress! Dzięki za interesującą rozmowę i do zobaczenia wkrótce w Polsce!

Rozmawiała Natalia Glinka Hebel

ENGLISH VERSION

If you listen to rock, and you don’t know the song I’m the Mountain by Ukrainian band Stoned Jesus, then you’ve spent the last fifteen years under a rock, and not a rock that has fallen off the eponymous mountain. Since their first album, First Communion, these guys have been causing quite a stir in the stoner scene, and it’s hard to believe they’ve been playing for fifteen years. On the occasion of their anniversary tour, they will be coming to Poland for two shows, and during an interview with us, the band’s vocalist Igor Sydorenko revealed why they love coming here so much, how their most famous song came to life, what Stoned Jesus has in common with HIM and…. why he likes pop but feels sorry for Taylor Swift.

Natalia Glinka-Hebel: First of all, I’m really happy to have this opportunity to talk to you. I think I’ve been to all your concerts in Tricity within the last ten years! I was reading the band’s story and I wanted to ask you a question that you might find slightly funny, but I was wondering if you already feel like a celebrity, because you are selling full concert halls of 700 people and, let’s face it, stoner is not the most popular type of music; not like Taylor Swift or something, but still… You have your hit which you play during almost all the concerts, I’m the Mountain, that everyone knows, so I was wondering if you already feel you’ve achieved the level of popularity that is enough for you.

Igor Sydorenko: The answer is definitely no. There’s always a way to go further and me being the biggest fan of my own music – whatever this sounds like, maybe it would sound cringy to some – I really think that the stuff that I’m able to write is interesting and captivating enough for many more people to hear it. So yeah, I would love for Stoned Jesus’s music to be more well-known, but speaking of celebrity status, this is not there at all yet as well. And I’m not really looking forward to it, to be honest, because I’m looking at other people and what celebrity status is doing to them, especially now in the age where your fans can write to you directly and can reach you at all times. And we’re lucky to have a very respectful and passionate fanbase. I’m not even trying to imagine what life feels like for the likes of Taylor Swift. This is probably living hell. I wouldn’t wish that to anyone. Everybody is just making fun of her using private jets and stuff… Dude, she cannot walk the street! Of course she’s using private jets. She would be torn apart into a million little pieces if she just walked into some Starbucks. So yeah, the celebrity and everything that comes with it, it’s a no-no. But a bigger exposure for my music and the stuff that I’m doing with Stone Jesus, it’s a big yes.

NGH: Okay, that’s a very good and detailed answer. Thank you. You’ve also said once that you’re not afraid of catchy tunes; you want your music to be accessible. And I’ve read in one of the interviews, which happened around 10 years ago, about your musical inspirations. You’ve mentioned that you like good pop, but you also like good prog rock. And I was wondering if it has changed for you within the last 10 years. Have you discovered some new bands, some new genres, some new artists that are now the biggest inspiration for you?

IS: Good question, because in the last 10 years I feel like I expanded my musical horizons as a listener and I can listen to basically anything. I listen to a lot of music, maybe a little less than in some previous years because I also need some time and head space to concentrate on my own stuff. But speaking of my preferences, it’s only gotten worse (laughs). I only got more conservative. It’s still good pop and good prog, this is something that really tickles my fancy, let’s say. I’ve always been a fan of pop music, since I was a kid, because I love catchy tunes, I love good choruses, I love good hooks, and the thing with older prog artists is that they were all stemming from pop music as well. They wanted to make pop music, but to stretch the idea, not for three minutes with just verse-chorus, bridge-chorus, over, but with some unexpected turns and some changes; they wanted to toy with the structure. This was not because they wanted to play fast or be like the best guitar player in history, which is unfortunately what is very common now in prog rock. It’s more like some sort of competition: “I’m the fastest drummer, I’m the fastest guitar player, we have the most number of strings on our guitar”. No, this is not something that I really like in current prog rock, but from the older prog rock… they were basically doing 20 minute long pop songs, and I was so blown away by this concept when I was like, I don’t know, 14, 15, hearing Pink Floyd for the first time, hearing Genesis, hearing Marillion especially. This is something that has been inspiring me ever since. And with stoner, I was really inspired by the way that it was heavy music, but it wasn’t aggressive. It was just very, very chill. And also they were never shying away from long forms. Freaking Sleep’s Dopesmoker lasts for one hour. And if you look at the time signatures and the structure, it’s basically a prog song. Just a very slow and very noisy.

NGH: Then you have a stoner concert and band plays three songs for an hour and a half (laughs).

IS: Yeah, stuff like that. I’m not saying that this is the only thing that I’m listening to, but this is something that really inspires me and this is the idea that really makes me look at my own stuff differently. For example, Steven Wilson just released his new solo album, and there are just like two 20-minute long songs. And I’m like: you bastard! I’ve always wanted to do that! And when we’re gonna do this with Stoned Jesus – and we will – it’s gonna be like: oh, he totally stole this from Steven Wilson. Some ideas that are just floating in space are mostly informed for me by good prog and good pop. This is something I love so much and I feel like I can use ideas from those genres and implement into music that Stoned Jesus plays. Sometimes when I see reviews, when we’re just called like “oh it’s just meat and potatoes stoner; this is just typical Black Sabbath flow”, I’m like: you didn’t listen to us; if you listened to us maybe for one more song, not just Black Woods from the first record, then you would realize it’s not the case. So, yeah, good prog, good pop – always for me.

NGH: I remember, because Porcupine Tree is one of my favorite bands, that I was really surprised when I saw you *covered Trains. I was like: come on, Trains and Stoned Jesus, what the hell? And now it makes so much sense!***

IS: Amazing pop song written by a prog guy!

NGH: Yeah, I think he hates playing Trains at concerts! (laughs) Speaking of concerts, are you happy to come back to Poland? I know you have a huge fan base here. And do you have your favorite places in Poland and outside Poland, particular venues where you love to play because of the vibes they give?

IS: Well, literally the first non-Ukrainian, non-Russian show that we played with Stoned Jesus was in Lublin in 2012, with Dopelord, and the second show that we ever played was in Warsaw. So yeah, we started our European career with Poland, and we were always very warmly greeted here – and still are! And there are a lot of friends from the musicians there, like the guys from Dopelord, from Sunnata, from Belzebong and other bands. It’s good to know that we have a huge following and we love playing here. We played in so many venues over the last 15 years, but from Polish venues I think B90 is really great in Gdańsk. We play throughout Europe and beyond, I feel like I should have come up with a list. I love lists. That’s a huge autistic stuff for me. Freaking lists all the way. (laughs) So without jumping into the list making right now, I would say one of the best venues that we played and that we are always welcomed in is Feierwerk in Munich. It’s really great. Arena in Vienna, also really cool. Just from the experience of last year, Trabendo in Paris. It’s like 700-800 capacity and we really packed it. It was amazing to see 700-800 people going crazy at your solo show, not your opening for someone. And right in front of me there was a guy standing in a Porcupine Tree t-shirt, by the way, so that was really interesting. If we have sort of a top five: B90, Trabendo, Feierwerk, Arena, and, let’s say, Hard Club in Porto is amazing. It looks great and it has several halls, bigger and small (we actually played in both of those; actually, we played in one of the halls when they had semi-finals of Eurovision, so it was weird). When you walk out of the venue, you basically see the ocean so it’s freaking amazing. It’s one of the best ones.

NGH: Speaking of venues and of Pink Floyd – they had this concert in Pompeii, and I was wondering if you have any dream venue or a place you would like to play in; maybe something that doesn’t exist anymore?

IS: Interesting… That would be pretty cool, and of course it should be filmed and everything, because you need to save this experience for the history – I’ve never been to Iceland and when I was maybe 20, I saw this DVD from Sigur Rós when they were traveling across Iceland, just stopping somewhere and they would play a show. There were around 20 people showing up from the locals but still they would play for them… it was so inspiring, and I would love to do something like that, maybe not in Iceland…

NGH: No, that would be dope if you played there!

IS: Yeah, we haven’t even played there, actually. But the idea of just stopping somewhere in the middle of nowhere and just playing your music to see how the people would react, is great. And I think in our case they would react just fine, because again, we have good melodies, so people are not going to be scared away just running.

NGH: The concerts you’re going to play in Poland are part of your band’s 15th anniversary tour. That’s quite a long period of time and I was wondering how you evaluate those years. Would you change anything? Is there anything you regret?

IS: I don’t think I have too many regrets, but speaking of changing, I would change the event that was pandemic. I would love to change that. I would love that to never happen. It really stopped the momentum for Stoned Jesus at some point. We were having our 10th anniversary tour back then, it started in 2019, and the idea for 2020 was to record the new album and to tour in Australia, South America and in the USA for the first time. Obviously, all that never happened, the recording of the album became very stretched and very tense, and it resulted in me basically changing the lineup and the album that was released, Father Light. We couldn’t tour it in 2023 but this time around because of Russian aggression. Those couple of years really changed the trajectory of the band but I’m happy to report that we’re back on our feet. The start of the 15th anniversary tour that we had last year was one of our better – if not the best – touring cycles we ever had. We started with France, Spain and Portugal last spring, and last October we had the mainland Europe market cover. It was amazing because for many people we hadn’t played in three, four years, and for underground band like ours – and we’re still underground – it sometimes means that the holes gonna be empty; nobody’s coming to the show because everybody just moved on; everybody is just scrolling through reels and listening to whatever is popular right now… But no, we had one of our better numbers in years and this is without a new album; just us coming back and saying, “hey we’re gonna play some songs”, and people would be like: okay, we’re gonna come! So that was a low point for Stoned Jesus between 2020 and 2023. But I’m happy that we’re back and we’re better than we ever were, and the new album is coming soon, so it’s gonna be great. And before that, the first 10 years of Stoned Jesus were great as well. They were growing pains from playing to 20 people and then to opening for, I don’t know, Deep Purple in Kyiv with 10,000 people. That was a nice trajectory.

NGH: I’m always so jealous of those 20 people who come to a band that is not known and then become hugely popular! They always write under films on YouTube: “hey, I was there at their first concert when there were 20 people” and everyone else is like “you lucky bastard!” (laughs). If you think about the beginnings of the band – did you have some band or vision of whom you would like to become as an artist with Stoned Jesus, those 15 years ago?

IS: That’s a good question because I was just inspired by the fact that the music I always loved as a kid – like Led Zeppelin, Black Sabbath and Pink Floyd, this type of music – sort of came back in the underground through stoner rock, psychedelic rock and doom metal. I was like: wow, this is something that my dad used to listen to when I was 10. And now there are younger people listening to it and playing it. There was never a greater ambition. First Communion, our first record, is literally a copy of Sleep and Electric Wizard, and right now we play only Black Woods from it because other stuff makes me cringe a little (laughs). And then the idea was just to do stuff that you’re doing. I wrote Seven Thunders Roar, the whole album, I remember, in a tiny flat on acoustic guitar in Kyiv during the hottest summer of my life in 2010, and I would never think, in gazillion years, that I’m the Mountain gonna have all those million views! Actually, when we played it the first time the reaction was sort of muted and I was thinking: okay, this is probably gonna be a deep album cut, 15 minutes long or whatever; we’re probably gonna play it three times live and then we’re gonna forget about it. And what do you know? (laughs) It’s hard to tell what’s gonna happen and how it’s gonna happen. I think for me one of the biggest influences in terms of how they deal with their careers, how they progress as musicians and what they’re doing, have always been guys like Opeth, Mastodon and Steven Wilson; they also play like heavy-ish music but they also look for other parts in there, in the whole package, let’s say, because they’re not just there drinking beer and playing the same riffs all over again; they change from the album to album, they think about the concept of each record, they think about the visual presentation, they think about the stuff that they gotta work with further on in their career. I was saying this in a couple of interviews, but I would love for Stoned Jesus to become sort of a European answer to Mastodon. I would say that this is the way that we are walking on and the goal is closer and closer.

NGH: …and then you would have a side project like Steven Wilson has Blackfield, where you would play three-minute pop songs only about heartbreaks…

IS: Actually, I had three active side projects – one was Voida, which is basically just acoustic singer-songwriter songs that I felt were not heavy enough for Stoned Jesus, and I had to close the project because Stoned Jesus became too active and took too much time for me. The other project was Arlekin. It’s still semi-active. It’s all about my love for early Marillion, Genesis and other 80s stuff like Tears for Fears or Talk Talk, which is all wrapped in all this big ball of neoprog. We never played live shows with it, and it’s in semi-active state. There are two albums, and one album is basically right in my head, I just need to finish it when I have little time off from Stoned Jesus. It’s gonna be a trilogy that’s wrapping this project up. The third project became the band. It’s called Krobak (which is Ukrainian for worm) and it was an instrumental cinematic post-rock. We played like a couple of dozen shows and it was fun, but we went separate ways, and with me being so busy with Stoned Jesus there was no way to continue doing this thing. But it’s funny; right now, I see that a lot of post-rock bands are making a comeback and post-rock right now is seen like nu metal was five years ago, like there’s a nostalgia for the music that it’s not too old. It’s not like 70s nostalgia or 60s nostalgia. Five years ago, everybody suddenly went like: yeah, you know, Limp Bizkit wasn’t that bad. Everybody starts wearing these chains on their trousers again, hoodies and all those caps and everybody…

NGH: But that was 20 years ago! Time just passes so fast…

IS: No no, no, it was like 20 years ago but then five years ago there was a new nostalgia for new guys, for nu metal! There were 20-year-old kids who weren’t even born when Linkin Park released their first song, and those 20 year old kids right now are like: this is the best music now, I love it so much, and there are a lot of younger bands playing this kind of stuff. This is something that I see happening with post rock right now. Bands that were away for some while are returning, like This Will Destroy You. Actually, Krobak doing nice numbers on Spotify, many people coming back to our music and listening to it… maybe at some point it would make sense to bring Krobak back for some live shows… it was the unintended and unexpected foray into my side projects (laughs).

NGH: I just hope you wouldn’t have to choose between those two: Stoned Jesus or Krobak. That would be tough…

IS: This is something that became kinda problem seven years ago when I wrapped up Krobak. So yeah, if I would think about that, that probably would mean that Stoned Jesus would be on a break for like a year or something. And this is not something that I want to do, but I feel that at some point we have to do it, because it’s such a crazy schedule and we play everywhere all the time. It’s such a crazy activity, and with all the albums planned and with all the albums recorded, I feel that at some point we have to take a break for at least a year from Stoned Jesus. But it also means that we should be financially stable enough to do that. For now, we really need Stone Jesus to continue living from that.

NGH: Fair enough. Do you think, or maybe you’re already planning, to record either a song or a full album in a language other than English, for example Ukrainian?

IS: Actually, no. I had some songs written, because I started writing songs when I was around 12, and I wrote hundreds of those. There are some projects that have never been released officially. Actually, I have a Bandcamp page with the songs that I’ve written when I was 13, 14, 15. My father used to be in bands back in Soviet times so we had some equipment at home – a cheap keyboard with some drum patterns, some drum machine and I was just playing on a guitar, some keyboards and singing on top of it. I was 15, maybe 16 – and it sounds pretty obvious that I was listening to Nirvana back then (laughs) – but there are some songs that are in Ukrainian, some songs in Russian but 90 percent of those, even back then, were in English. Even when my knowledge of English was at the level of “hello goodbye”, I still was thinking that rock music must be in English because this is what I heard from my dad, from my older sister. And it kind of stuck. The thing is, me living in Europe right now, English is my primary language of communicating. It was even more before because I graduated from the university as a would-be teacher of English. So English is such a great big part of my life that I used to see dreams in English, I used to talk in English for weeks – when you’re on tour you speak only English – so to me trying to master another language is a bit impossible because I already even have some favorite phrases and images that I can put into words in English. I would have a hard time doing that in any other language. I mean, it can be a little experiment, maybe at some point you will hear maybe a verse in Ukrainian in a Stoned Jesus song or a short four lines of lyrics, but not the whole song and not the whole album, simply because I don’t have enough practice. But I do know how to write a song in English.

NGH: Fair enough. If you were to choose someone who you would like to record an album or a song with, who would that be? You can use your imagination: it can be a band that no longer exists, someone who is no longer alive – feel free!

IS: Well, there are obvious guys like Åkerfeldt or Wilson because they’re huge musical inspirations…

NGH: Wilson loves collaborating with other musicians, so you never know!

IS: Yeah, it would have been amazing to just jump on board with them for at least a day or for one song or something like that. But I just also wanna shout out this guy because nobody knows about them and this is really cool music I was listening to for 20 years or something when a friend of a friend of my father showed me this band. It’s an American prog band called Discipline, and the name of the guy is Matthew Parmenter. What he’s doing is very song-oriented but also very structured; song structured prog in vain of King Crimson and Van der Graaf Generator. It’s very dark, it’s very twisted, but also pretty accessible and I really like his songwriting. Obviously, he’s the kind of a guy like a lot of musicians in this scene – he’s got his normal day job, so they’re not releasing a new album every two years and touring across the globe. It’s more like a hobby for them. But each time he releases something – which happens once in five years – I’m there, I’m waiting for it because the atmosphere is so unmistakably his. I think it would work really cool within the framework of Stoned Jesus because I also love darker riffs, slower pace and the stuff that is a little twisted. Actually, one of the songs on our Pilgrims album, Distant Light, is basically a rip-off (laughs) from Discipline. If you listened to Discipline, you would go like: ah, this is what Igor was talking about! This is the atmosphere Discipline got in their tracks. I think it would be interesting to work with him, maybe one song or something.

NGH: Okay, so the last question – any surprises you’ve prepared for the tour and upcoming concerts in Poland?

IS: Actually, we’re playing one of the songs I’ve mentioned during the interview that we haven’t played for about five years. Another surprise that I think no one is expecting from us is that we might play (if we have extra time) a cover of a song by HIM, Buried Alive by Love, that we released in January. There’s quite a cute story behind that – it was a huge bonding moment for us, for me and two new guys in Stoned Jesus. I’ve known one of them for a decade and a half; even before Stoned Jesus, when I was back working with Krobak, I knew the drummer, Yurii, and with Andrew, the bass player, we became very fast close friends, sharing music taste, the sympathy for Porcupine Tree. Then, surprisingly, we discovered that all three of us are huge fans of HIM. We were listening to HIM exclusively in the tour van on our first tour together last April – we were probably driving the driver insane – and the idea just popped up to cover one of their songs. Ville Valo is a fantastic songwriter, he knows how to write a good chorus, but he also knows how to write cool riffs. This is something underrated in HIM as not many people consider them real metal, but they have some amazing 8–10-minute songs as well, which is something I respect and vibe with: structured, long, interesting pieces. At some point we just covered Buried Alive by Love. When we were recording our new album – by the way, we recorded it in Poland, Monochrome Studio (a big shout out to them!) – we had an extra day of recording we didn’t know about. I thought that if we agreed on 10 days of recording, we have 9 days of recording plus a day off, but apparently, it was 10 days of recording plus a day off, so we were just chilling at the hotel and the guy from the studio called us asking “are you guys coming along? You have one extra day”, and we were like “oh, do we? But we’re already done with the album, we don’t know what to record”, so we went there and recorded the cover of Buried Alive by Love in one day. We released it in January introducing it as the first song out of the new Stoned Jesus’s lineup. Many people were surprised, but some people were like “yeah, of course they are gonna play HIM – it’s melodic, it’s heavy”. So yeah, if we have some extra time on our Polish show, expect this to be our encore song! (laughs)

NGH: But tell me you’re also gonna play I’m the Mountain! (laughs)

IS: Obviously! We play it at every show! I know there’s… I don’t want to say a misconception, but for some artists having one hit, it’s a huge curse — they hate this song, they don’t want to play it, but they have to play it and it’s a huge drama, they feel miserable. Luckily, it’s not like that for us at all. This is my favourite part of the evening. I know it’s coming, people know it’s coming, there’s always the tension and there are 15 minutes to dive into it. Again, this is why I like long songs; there’s so much stuff happening in I’m the Mountain. Despite me playing it for 15 years it’s still a song I can’t play in automatic mode; I can’t play it and think about freakin’ sandwiches! I play it and think about it because it’s not the easiest song to play – you need to be concentrated and there’s also constant energy coming from the audience, and you give it back. So, it’s really a high point in the show and in your life. I’ve never done anything stronger than weed so I don’t know how drugs feel like, but to me playing I’m the Mountain gets me into a higher state. So it’s always somewhere closer to the end of the show because you need to build up, to accumulate and release it, and they give it back to you and it’s freaking amazing! I’d say this is a song we’re always gonna play. Maybe at some point there’s gonna be a funny little tour we’ll call “This is the tour where we don’t play I’m the Mountain”. (laughs)

NGH: … but this name is too long to put on a poster!

IS: But that would be the part of the joke! Actually, talking about it now, I think it’s a fun idea to make a ten – seven date tour called “This is the one where we don’t play I’m the Mountain so you’re gonna hear other songs from us”. But it’s only for joke reasons, because, seriously, I love playing this song and I’m so happy this is our hit! There were some other songs from Stoned Jesus I’m not truly proud of, so I’m so happy they’re not hits.

NGH: Would you also say it’s your favourite Stoned Jesus’s song?

IS: Oh yes, I have a current top five; to me, these are the songs I’d love to continue playing on every Stone Jesus tour. Obviously, the setlist is gonna change; we’re gonna add some new songs and some are going to take a break for a year or tour. For me those are: Porcelain from Father Light, Thessalia from Pilgrims, Here Come the Robots, one of the hits again, and from Seven Thunders Roar – Bright Like the Morning and I’m the Mountain. So when you’re coming to the Stoned Jesus show at least in the next couple of years, be sure to hear those five!