Nie wszystkie koncertowe wydawnictwa powstają z potrzeby podsumowania dorobku czy stawiania artystycznej kropki nad „i”. Część z nich pełni rolę znacznie skromniejszą, choć wcale nie mniej ważną: zatrzymuje chwilę, emocje, ulotny stan napięcia między sceną a widownią. Taką właśnie funkcję spełnia „Lighthouse: Live From London” Duffa McKagana. To nie celebracja legendy, lecz zapis wieczoru, w którym liczy się bardziej obecność niż demonstracja siły.
Duff McKagan od dawna funkcjonuje już poza cieniem własnej legendy. Jego solowa twórczość konsekwentnie oddalała się od stadionowego rozmachu Guns N’ Roses, kierując się w stronę bardziej osobistej narracji. Album „Lighthouse” wyraźnie to potwierdza. To płyta o dojrzałości, balansująca między wiarą, zwątpieniem i poczuciem odpowiedzialności. Londyński koncert nie jest więc prostą reprodukcją studyjnych emocji, ale ich dalszym przeżywaniem już w przestrzeni koncertowej, z udziałem publiczności.
Trzon koncertowego repertuaru tworzą kompozycje właśnie z „Lighthouse”, które w wersjach live zyskują nowy ciężar. „This Is the Song” wybrzmiewa bardziej surowo, pozbawione studyjnego wygładzenia; refren staje się wspólnym oddechem, a nie hymnem. „Forgiveness” zyskuje jeszcze większą kruchość. Głos Duffa prowadzi opowieść ostrożnie, jakby każde słowo ważyło więcej niż na płycie. Z kolei „Fallen” rozwija się w spokojną, narastającą formę, której finał nie eksploduje, lecz delikatnie się rozszerza. Obok nich pojawiają się bardziej dynamiczne fragmenty, jak „Just Another Shakedown”, przypominające o punkowym nerwie, który wciąż tli się pod powierzchnią tej dojrzałej narracji.
„Lighthouse: Live From London” nie jest ani klasyczną koncertówką „greatest hits”, ani demonstracją technicznych możliwości zespołu. To płyta, która świadomie rezygnuje z nadmiaru dramaturgii na rzecz spójnego nastroju. Tu nie chodzi o pojedyncze piki emocji, lecz o ciągłość opowieści. O to, by słuchacz wszedł w ten świat powoli, zanurzył się w nim i pozwolił mu płynąć bez potrzeby ciągłej stymulacji. To podejście ryzykowne, bo pozbawione oczywistych fajerwerków, ale jednocześnie bardzo uczciwe.
Wyjątkową rolę w strukturze koncertu odgrywają również kompozycje zapożyczone. Surowe „I Wanna Be Your Dog” The Stooges brzmi tutaj jak powrót do pierwotnego impulsu – prostoty, brudu i instynktu. Z kolei „Heroes” nabiera bardziej intymnego wymiaru niż w oryginale, bliższego osobistej deklaracji niż monumentalnemu manifestowi. Szczególne miejsce zajmuje też „Can’t Put Your Arms Around a Memory”. To utwór pełen melancholii i rezygnacji, który w tym wykonaniu staje się jednym z emocjonalnych rdzeni całego wieczoru. Obecność Steve’a Jonesa nie jest tu ozdobnikiem, lecz naturalnym przecięciem dwóch muzycznych biografii. Od strony brzmieniowej album stawia na bezpośredniość i ciepło. Słychać przestrzeń sali, reakcje publiczności, drobne nierówności dynamiki. Wszystko to buduje poczucie uczestnictwa, a nie tylko odsłuchu gotowego produktu. Ten zabieg szczególnie dobrze sprawdza się w bardziej intymnych fragmentach koncertu.
W środkowej części pojawia się jednak moment lekkiego rozmycia. Kilka spokojniejszych kompozycji zlewa się w jednolitą falę nastroju, przez co tracą nieco indywidualną wyrazistość. Nie są to słabe punkty, raczej naturalne przystanki w rytmie wieczoru. Narracja całości została jednak przemyślana bardzo świadomie. Początek wciąga i buduje więź, środek daje miejsce na spokojniejsze tempo, a końcówka nie eksploduje efektowną kulminacją, lecz wygasza emocje powoli i z premedytacją. Tytułowa latarnia staje się tu symbolem przewodnika, nie sygnałem alarmowym. To nie spektakl nastawiony na wrzawę oklaski, ale na wspólne przeżycie.
Duff McKagan i Slash. Dwa filary Guns N’ Roses, które rozwijają swoją solową twórczość i w nieodległym czasie od siebie nagrali dwa koncertowe albumy tak samo różne, jak i podobne do siebie. „Lighthouse: Live From London” nie jest albumem dla tych, którzy w tego typu nagraniach szukają wirtuozerskich popisów czy stadionowej potęgi. To propozycja dla słuchaczy wrażliwych na półtony, na narrację prowadzoną bez podniesionego głosu. Dla fanów McKagana to cenna dokumentacja twórczego spokoju i wewnętrznej równowagi. Dla pozostałych – dowód, że rockowa szczerość nie musi krzyczeć, by wybrzmieć mocno.
Szymon Pęczalski
Pamiętajcie, żeby wspierać swoich ulubionych artystów poprzez kupowanie fizycznych nośników, biletów na koncerty oraz gadżetów i koszulek.
Obserwuj nas w mediach społecznościowych:
