Chains – „Musica Macabra”

Ten pochodzący ze Słowenii zespół wydał już trzynastą płytę, która znacznie poziomem od poprzednich nie odstaje. O metalowych korzeniach świadczą tutaj z pewnością przesterowane w starym stylu gitary, przywołujące na myśl doom’owe kapele.

Instrumentalny początek płyty nie wskazuje nawet, że mamy do czynienia z tego rodzaju muzyką. „The March Of The Forgotten” to taki ozdobnik, który zatrzymuje słuchacza na dłużej. Dalej już robi się ciekawie. Na uwagę zasługuje z pewnością wokal Chelleriego, który przypomina momentami „zmęczonego” Ozzy’ego ze wczesnych płyt Black Sabbath. Nośny jest z pewnością drugi utwór na płycie, wyróżniający się ciekawym, dynamicznym riffem, który znacznie odstaje od całości. Sam refren w stylu punkowym może przypaść do gustu, chociaż nad dykcją i językiem wokalista powinien jeszcze popracować. Ciężki riff dopełnia dobra partia sekcji rytmicznej, co sprawia, że kawałek fajnie buja.

Potem utwór opiera się na jednostajnej budowie klimatu przez ciężko wybijany rytm perkusyjny, a wokal lidera łudząco przypomina klimaty „morrisonowe”. Podobnie jest w kolejnych numerach, w których brzmienie z pozoru banalne zaczyna nabierać kolorów. Artysta zaczyna niespodziewanie bawić się słowami. Pierwszy z brzegu przykład: „Budzi się wiosna do życia. Oddajmy cześć szatanowi”. Brzmi groteskowo i przestarzale, ale takich momentów na płycie mamy znacznie więcej, co z jednej strony razi, a z drugiej powoduje pewną konsternację. Panowie tak na serio, he?

I wydaje się, że to świadomy zabieg. Chains niczego nie udaje, a im dalej brnie się w muzykę, tym bardziej odczuwa się, że jest prawdziwa i do głębi twórcza. Można się o tym przekonać słuchając utworu „Dancing With My Demons”, zaskakuje naprawdę ciekawym feelingiem, a powtarzana fraza wokalna zostaje w uszach na długo. „In Death Of Death” przenosi nas z kolei w jeszcze inne rejony. Jest ciężko, a melodyjny wokal potęguje tylko przekaz. Dziwny numer, podobnie jak wieńczący album „Garmonbozia” , w którym dużo dźwięków jak z horrorów z lat 70-tych czy 80-tych. Podstawowe instrumentarium jest tylko tłem dla tej niecodziennej przestrzeni.