muzyka/recenzje

Wind Down – „The Burning Past” [Recenzja] dystr. Wormholedeath Records

Są zespoły, które wchodzą na scenę bez pukania. Nie dlatego, że chcą się popisać, ale dlatego, że mają coś do powiedzenia. Wind Down powstał w 2021 roku z inicjatywy Damiana Jurka i Wojciecha Wojtyczka, znanych z formacji Thetragon. Do tego duetu szybko dołączył gitarzysta Kuba Czubik, basista Władysław Zawojski oraz perkusista Marcin Borula. I tak narodził się zespół, który zadebiutował EP-ką „Uśpieni Ludzie”. Rok 2025 przynosi debiutancki longplay zatytułowany „The Burning Past”. I nie jest to tylko zbiór kawałków — to muzyczny rytuał. Album inspirowany duchowością rdzennych Amerykanów i szamańskimi transami opowiada o ogniu, który trawi wspomnienia, ale też oczyszcza. To nie wyłącznie metal, lecz ceremonia ognia i dźwięku. W tle groove, ciężar, emocje, na wierzchu melodyjne linie wokalne, dopracowana produkcja i dusza, której nie da się podrobić.

Już intro „First Meeting” ustawia nas w odpowiednim stanie skupienia: trzaski ognia, mroczna recytacja, napięcie rośnie. To nie jest przystawka — to otwarcie kręgu. Z mroku wyłania się „Falling Down” czyli pierwszy prawdziwy atak. Mocny, rytmiczny riff i agresywny wokal dają sygnał, że tu nie ma litości. Kompozycja stopniowo nabiera ciężaru, prowadząc przez dynamiczne zmiany tempa, growle i śpiew, aż do zaskakującej szeptanej recytacji na końcu. Groźnie, ale pięknie. Z kolei „Connection Point” pokazuje bardziej hipnotyczną twarz zespołu. Lekko orientalne intro płynnie przechodzi w soczystą ścianę dźwięku. Wokal, mimo że melodyjny, nie traci pazura. Całość pływa na rytmie: hi-haty i gitary pracują w symbiozie, dając wrażenie precyzji, ale i swobody. Wind Down udowadnia, że groove można kontrolować, a nie tylko odpalać.

Jednym z najlepszych momentów albumu jest „Without Doubt and Illusion” — kompozycja zbudowana na spokojnym basie i miękkim wokalu, który z każdą minutą zyskuje moc. Refren kołysze, linia melodyczna wpada w ucho, a całość przechodzi w szybsze „I Have to Run” — utwór oparty na kapitalnej pracy sekcji rytmicznej. Jest pazur, jest moc, a wszystko znów ze smakiem i przemyśleniem.

Tytułowy „The Burning Past” to hymn tego albumu. Od pierwszych sekund atakuje ścianą riffów i perkusyjnego impetu. Wokal — mocny, klasycznie metalowy — wznosi się ponad zgiełk i niesie przekaz. Utwór kończy się z przytupem, pozostawiając słuchacza z głową pełną emocji i pytań: czy to już koniec przeszłości? Czy właśnie ją spaliliśmy?

Płytę zamyka „Moonlight” — utwór wolniejszy, bardziej nastrojowy, ale nie pozbawiony charakteru. Solówki gitary unoszą się w powietrzu jak dym nad ogniskiem, a całość kończy się lekkim psychodelicznym rytmem przypominającym szamański taniec. Idealne zakończenie rytuału.